Холдор Вулқон

Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмасининг аъзоси

 

 

Таъзия

Ўзбекистонда хизмат кўрсатган артист, аммо, элимиз орасида халқ артистларидан ҳам юз марта ҳурматлироқ ва севимлироқ, шу билан бирга камтарин актер, пок қалбли инсон Абдурайим Абдувахобов оламдан ўтди.

Қуйидаги мақола шум бола роли билан халқимиз меҳри муҳаббатига сазовор бўлган Абдурайим Абдувахобовнинг порлоқ ҳотирасига бағишланади.

Марҳумнинг яқинларига, дўстларига ва шогирдларига чуқур таъзия изҳор қиламиз.

Жойлари жаннатдан бўлсин.

 

Ғафур Ғуломни ёд этиб

Биз кейинги пайтларда Комил Яшинни ҳам, Ҳамид Олимжонни ҳам, Уйғунни ҳам, Саййид Аҳмадни ҳам, ҳатто Ғафур Ғуломни ҳам сотқин дейишгача бориб етдик ва бу билан тарихий ҳақиқатни ўрнига қўйдик гўё.

Хўп, улар қиличидан қон томган НКВДнинг дахшатли тергов изоляторларида ўз жонларини қутқазиш учун билганларини ёзиб бергандирлар. Яъни бизга ўхшаб ботир бўлмаган улар.

Лекин бизчи?

Ўзимиз ҳамкасб ёзувчи шоирлар қамоқларда қийноқларга солиниганида, ҳатто ўлдирилганларида ёки сибирга сурилганларида уларнинг ҳимоясигв чиқмасак ҳам, лоақал юқорига хат ёзиб, хатни имзолаб: - Ҳой, жаноблар, нима қиляпсизлар?! Инсоф борми сизларда?! Худонинг қаҳридан қўрқмайсизларми?! - дейиш тугул, ҳатто қўрқувдан пусиб, дағғ - дағ титраб, юрагимизни ҳовучлаб, Дўрмондаги сокин чорбоғлар чироғини ўчириб, қоронғуда кўзларимиз йилтиллаб, сас - садо чиқазмай ўтирдикку.

Бу сотқинлик эмасми?

Фақат Шавкат Мирзиёев Ўзбекистон Республикаси президенти этиб сайлангачгина, димиққан Ватан деразалари қия очилиб, тоза ҳаводан энтикиб нафас олиб, энди сал тилимиз чиқиб қолди.

Шубҳасиз, репрессив жамият тамонидан қатл қилинган Абдулла Қодирий ўзининг "Ўткан кунлар" романи билан халқимиз меҳрини қозонган улуғ, истеъдодли ёзувчи сифатида тарихларда қолди.

Кейинчалик у "Обид кетмон" асарини ёзаркан, обид, яъни ибодатли инсон бўла туриб, худосизлар жамиятига, колхозга аъзо бўлгач, хаддан ташқари катта, баҳайбат кетмони билан туну кун ишлаб, баланд баланд қир - адирларни ҳам текислаб, пахта далаларига айлантирган афсонавий қизил қаҳрамон Обид Кетмон ҳақида ёзаркан, шу тариқа колхозлаштириш устидан кулиб, НКВДнинг жиғига тега бошлади.

НКВД тишини тишига қўйиб, бунга ҳам чидаб юрди.

Лекин Абдулла Қодирий "Уруш бўлса, Хитлер енгади" дея фашизмни очиқдан очиқ қўллай бошлагач, унинг боши узра ажал қиличи ярақлай бошлади ва НКВД бошқа ўзбек ижодкорларини ҳам тафтиш қилишга, астар пахта, бити сирка қилиб, бирин кетин уларнинг шўрини қуритишга киришди.

Алалоқибат Абдулла Қодирийнинг: - Мен марксистман! - дейишига ҳам қарамай, Юнусобод дахасида, эл донг қотиб ухлаётган субҳи содиқ маҳал вахшийларча қатл қилдилар.Унинг эгасиз, қаровсиз жасадини чумолию қурт - қумурсқалар еб кетди.

Кўплар сотқинга чиқараётган Ғафур Ғуломнинг эса, ўзбек адабиёти ҳазинасига қўшган хиссаси беқиёс.

Унинг ҳажвияларини ўқиган одам, шубҳасиз, кулиб, қотади.

Ғафур Ғулом шеърияти юксак ва бебаҳо.

Шоирнинг "Турксиб йўлларида" номли қофиясиз шеърини одам юз марта қайта ўқиса ҳам зерикмайди, маза қилади, у шеърдаги сўзларнинг сеҳрли жозибасидан, ҳазин ички мусиқасидан, ажойиб ташбеҳларидан шеърият ихлосмандлари ҳали ҳануз ҳайратланадилар.

Бу йўлдан беш миллион, ўн миллион, юз миллион нафар,

қуллар ва туллар, гарданида чўяндан қуйилган занжир,

ерларда ҳашарот каби, очликдан, хорликдан,гезариб лаби,

оч махкум, хор ва бетадбир, нон дея, нон дея суриниб кечмишдир.

дея ёзади буюк Ғафур Ғулом.

Шеърни ўқир экансиз, кўз ўнгингизда ҳолсизликдан юролмай, ерда ўрмалаётган, озиб тўзғиган, кўзлари косасига ботиб, гўлайиб, лаблари гезарган оч одамларнинг, очарчиликнинг қиёфаси худди кинодагидай яққол кўз олдингизга келади. Тасвир аниқлигидан ва тиниқлигидан таҳайюр туйиб, беихтиёр шоир санъатига тасанно айтасиз.

Ўша шеърда яна:

Кўлга отилган кесак парчаси каби

уфқлар бир карра липиллаб қолар

деган мисралар билан шоир, поезд ойнасидан липиллаб ўтаётган манзараларни юксак дид ва оригинал ташбеҳлар билан ифода этаркан, унинг рассомона маҳоратига яна бир бор қойил қолади одам.

"Сен етим эмассан" шеъричи?

Бу ерда аждар халқумли вахшат тўпларининг қахқахаси йўқ.

Қандай ажойиб образли ифодалаш санъати!

Ҳа, Ғафур Ғулом ҳам худди Абдулла Қодирийлар каби Ватан қайғуси, Халқ дарди билан яшаб, ижод қилган забардаст шоирлардан биридир.

Фақат унинг турмуш тарзи, ўрисча айтилса, "С волками жить - по волчьи выть", ўзбекча айтсак, "Бўри галаси ичида қолсанг, бўри бўлиб ули" қабилида кечди. Агар шундай қилмаса, НКВД унинг ҳам бошини ғажир эди ва Абдулла Қодирийдек, унинг ҳам жуда кўп ажойиб асарлари ёзилмай қолиб кетган бўлар эди.

Ғафур Ғулом устози Владимир Маяковский сингари, диний инквизиция тахдид солиб турган, "Ер юмалоқ ва у айланади" деган олим гулханда ёқиладиган тахликали замонларда "Ер юмалоқ, у қуёш атрофида айланади" дея айтиб, кейинчалик гелиоцентрик ғоялар устида олиб борилган илмий тадқиқодларини яна давом этдириш учунгина, ўз сўзидан қайтган, илму фан ривожи учун ҳатто қўрқоқ, сотқин номини олган, шогирдлари юзига туфлаб кетган буюк немис олими Галилео Галилей йўлини тутди.

Эсланг, Галилео Галилейни барча шогирдлари ташлаб кетади.Фақат битта Ганс деган шогирдигина у билан қолади. Йиллар ўтаркан, Галилей ўз илмий тадқиқодларини ёзиб, яшириб, улкан глобус ичига ташлайверади. Охири унинг кўзлари кўрмай қолади.Бир куни Галилей шогирдининг юзларини пайпаслаб: - Ганс, раҳамат сенга. Ҳамма шогирдларим мендан юз ўгиришди, мени ташлаб кетишди.Фақат сен қолдинг. Анави глобусни ағдар, ичидаги менинг илмий тадқиқодларим бор, уларни тартибга келтир -дейди.

Ганс глобусни ағдариб, илмий тадқиқодлар битилган вароқларни қучганича, ҳўнг ҳўнг йиғлайди.Воқеадан хабар топган бошқа шогирдлар ҳам келиб, юзига туфлаганлари учун йиғлаб, буюк олимдан кечирим сўрайдилар. Оламдан ўтаётган Галилей шогирдаридан хафа эмаслигини айтади.Мен шундай йўл тутмасам, гулханда куйиб кетардим ва бу илмий тадқиқодлар ўзим билан кетган бўларди дея шогидларидан кечирим сўрай сўрай, бу оламни тарк этади.

Энди, юқорида айтганим, Ғафур Ғуломнинг халқ дарди, Ватан қайғуси билан ижод қилгани тўғрисидаги гапларимни мантиқан асослашга ҳаракат қиламан.

Тадқиқодни Ғафур Ғулом нега ўз поэмасининг лирик қаҳрамонига Кўкан дея ном қўйганидан бошлай қолайлик.

Хўш, "Кўкан" дегани нима ўзи?

Кўкан бу "Кўх", "Тоғ" маъносини онглатгувчи форсий сўздан олинган "кўхи кан", яъни теша билан тоғу тошларни пароканда қилиб, ариқлар қазиб, водию вохаларга сув элтгувчи афсонавий қаҳрамон дегани.

Хўш, нега Ғафур Ғулом ўз поэмасини "Кўкан батрак" дея атади? Бошқа ном қўйса бўлмасмиди? Нега айнан, Кўхикан батрак?

Ҳа, Ғафур Ғулом тузумга қарши сўз айтганнинг боши сапчадай учадиган қаттол замонларда КЎКАН БАТРАК дея тоғни урса толқон қиладиган, инсониятнинг тафаккур саҳроларига илму маърифат дарёларини олиб келган Фарходкелбат пахлавон ўзбек халқи охир оқибат ўзлигидан жудо бўлиб, қимматбаҳо пахта етиштирадиган энг арзон ишчи кучига, қулга, БАТРАККА айлантирилганини авлодларга англатмоқ учун шундай консператив ишоратлардан фойдаланган эди.

Ғафур Ғуломнинг "Шум бола" повестини ўқиб, ёки киносини кўрар эканмиз, Қоравой тандирга ўт қалаётган маҳал, харпана учун ўғирлаб липпасига урган бир бўлак ёғ тандир оловининг тафтида эриб кетганда онаси : - Ҳа жувоннамак!Кап катта бола иштонинга сийиб қўйдингми? - дея косов билан бошига ургач, пилтаси чиққан яғир тўппи остидаги тухум синиб, миясининг қатиғи чиғиб қолган эпизоддан кулавериб, ичагимиз қотади.

Айниқса, бойнинг қўрғонида юз берган дахшатли ёнғинни ўчириш учун бричкада сув ташиш оқибатида хомлик қилиб, харом қотган қашқа тўриқ гўштига бўкиб ўлган итнинг терисини шилаётганларида синган дондон сопли пичоқ, бойваччанинг фожиали ўлими, "Вой жигарееем!Вой жигареееееем!" дея саннаб, хачир устида ҳўнг ҳўнг йиғлаб, ўйнашининг уйидан келаётган золим, мешқорин, ебтўймас, таппаталар бой эпизодларини тамошо қилиб, кулиб қотамиз.

Аслида эса, ўз халқини жондан севган Ғафур Ғулом, биз китобини ўқиб, ёки фильмини кўриб, кулиб қотадиган бу асарини йиғлаб ёзган.

Яхшилаб эътибор беринг.Повесть бош қахрамонининг исми Қоравой.

Нега Оқбой эмас, айнан Қоравой? Ҳеч шу ҳақда ўйлаб кўрдикми?

Асрлар мобайнида ҳақ - хуқуқсиз итоаткор қулга айлантирилган, жазирама иссиқда меҳнат қилавериб офтобда қорайган қоратўри халқимизнинг аянчли портрети эмасми бу?

Ёки дейлик бугун тирикчилик илинжида ер юзига тариқдай тарқаб, совуқ подвалларда, кўприкларнинг остига картон каробкалар тўшаб, бошига газетага ўралган ғиштни ёстиқ қилиб, тунаб, ота - онасига, аёлига, болаларига юбориш мақсадида пулни тежаб, қуруқ бўлка нону пиёз билан озиқланаётган, кўп қаватли биноларга раствор тўлдирилган пақирларни қўлда кўтариб ташиб, зинадан юқорилаётиб, ҳолсизликдан боши айланиб, пастга қулаб, боши тарвуздай ёрилган чоғида ҳам, ишдан хайдалмаслик учун яна тиришиб тирмашиб юқорига интилган, азбарои зўриқишдан бўйнининг томирлари ўқловдай бўлиб лой ташийдиган, баъзан уйига қуруқ қўл билан ва хатто фанеркадан ясалган қутида қайтгувчи қоравойларимизнинг ўша замондаёқ Ғафур Ғулом тамонидан қойиллатиб чизиб қўйилган қайғули қиёфаси эмасмикин мабодо?

Айтгандай, нега Ғафур Ғулом ўзининг "Шум бола" асарида дўппи остидаги тухум ҳақида ёзди?

Бу тасодифий эпизод эдими?

Йўқ албатта.

Қўпол бўлса ҳам айтишга мажбурман. Бу дунёда тамоми жонли мавжудод тухумдан чиқади. Хатто одамзод ҳам. "Тухум" деган сўз "уруғ" маъносини ташийди.

Уруғ бирламчи ва усиз дунёда ҳаёт тўхтайди.

Ғафур Ғулом айнан шу кулгили эпизод ёрдамида ўз фарзанди кийган дўппи остидаги тухумни косов билан уриб абжағини чиқариб, яна вой боламлаб йиғлайдиган она, ўз фарзандларининг уйдан, ватандан кетиб қолишларига сабаб бўлгувчи қаттол жамият образини яратди.

Она дўппи остидаги тухумни синдириб қўйди.

Дўппи кийган жамиятнинг абжағини чиқарди!

Арзимаган хатоси учун ўз боламнинг бошини косов билан уриб, ёриб қўйдима! - дея ўйлаб, дахшатга тушаётган она ҳали фожеа кўламини англаб етганича йўқ. Тухумнинг, дўппи остидаги жамият келажагининг пачоғи чиққанидан мутлоқо бехабар.

Қоравойнинг ҳам парвои фалак.

У ўзига ўхшаган, мактабда ўқимаган бир саводсиз, дайди дўсти билан бойларнинг уйларида ўз қорнини тўйдириб, хизматкор бўлиб юраверади.

Она эса, ўғлининг йўлларига кўз тикиб, изтироблардан,қайғу ҳасратлардан силласи қуриб, касалланиб, тўшакка михланади.

Ниҳоят Қоравой уйига қайтади. Синглиси Қоравойнинг қучоғига отилиб, йиғлаб, бечора ойиси унинг йўлларига интизор кўз тикиб, кута кута охири оламдан ўтгани ҳақидаги хабарни айтади...

Ҳа, Ғафур Ғулом шубҳасиз даҳо шоир ва буюк ёзувчи.

 

Бундай буюк адиб ҳақида бирон нарса дейиш ёки ёзишдан олдин, ўзимиз ҳеч йўқ бирон арзигулик асар ёзолган бўлмоғимиз керак.

Абдулла Орипов айтганларидай:

Жуда ёмон деймиз манабу нарса,

Гўё ҳукм каби янграр сўзимиз.

Ўйлаб кўрганмизми бирон бир марта,

Киммиз ўзимиз?

01/01/2020.
Тонги 7:38.
Канада, Онтерио.

 

Зебо Мирзаева

Бадиий ижод бошқа ижодкорлар истеъмол қилмаган, янги, ўзига ҳос ташбеҳлар билан инсонга муайян кайфият, туйғу ва ҳайрат бахш эта олиш санъатидир.

Замонавий ўзбек адабиётида давр ўтиши билан ўзгармайдиган, ўз моҳиятини ҳеч қачон йўқотмайдиган мангу мавзу - муҳаббат лирикаси ривожига улкан хисса қўшган ёниқ шоиралардан бири - бу шубҳасиз нафис, юксак шеърият эгаси Зебо Мирзаевадир.

Унинг шеърларида, ҳамма айтавериб увадаси чиққан сийқа жумлалар, ўқувчининг медасига тегувчи оддий, одми, газетавий сўзлар, макр, ғийбат, фитнаю фисқу - фасод, ўткинчи, муваққат ижтимоий сиёсий бақир - чақир, миллатчилик, ирқчилик тарғиботи ва  шеърни овора қилиб ўтирмай, шундай, даханаки айтиб қўйса ҳам бўладиган примитив ёзғавалар йўқ.

Зебонинг янги ташбеҳларга бой, ўрик гуллаётган ойдин кеча каби осуда, қорли далалар тонгидай ўйчан, масех сўзлар нафаси билан жисмларга жон бахш этиб, руҳ билан ёзган шеърлари ҳақиқий санъат асарларидир.

Унинг шеърларини ўқигувчи юз марталаб қайта - қайта ўқиса ҳам зерикмайди, қайтага, яна ўқигиси келаверади, у шеърларни муттасил соғинаверади.

Арши аълодан илкис кўтарилиб, курраи замин узра айланаётган, қанотлари қордай оппоқ, гала гала малоикаларга қалбини қўналға қилган илоҳий истеъдод эгаси, шоира Зебо Мирзаева, умрида ҳеч кимга ёмонликни раво кўрмаган, разилликнинг, қабохатнинг остонасидан ўтмаган, бировнинг дилини оғритмаган, Худо раҳматига лойиқ ва ёниқ шоир, устоз Муҳаммад Раҳмон бешигини тебратган, гулларга бурканган гўзал Кифти об (яъни теварагида Сиёб каби дарёлар ўркач ўркач туяланиб, хайқириб оққан серсув - сероб жаннатий гўша) Китоб шаҳрида дунёга келган.У Тошкент Давлат Университетининг журналистика факультетини битирган.

Холдор Вулқон

20/11/2019.
Тонги соат 9:41.
Канада, Онтарио.

Зебо Мирзаева

***

 

Юрагимга босиб ухласам
Ёдингизни, дийдорингизни.
Болам каби қучиб йиғласам
Менга берган озорингизни.
Кафтингизда очилсам гулдай.
Тунингизнинг моҳи мен бўлсам,
Ҳеч кимсага билдирмай чеккан.
Кўксингизнинг оҳи мен бўлсам,
Нигоҳингиз паноҳларида
Ойдиндаги майсадек ўссам.
Нафасингиз титроқларидан
Оқиб кетса минг йиллик ғуссам.
Арш устида ўқилса номим,
Дарвозасин очса фалаклар.
Кўкдан тушса ғайб инъоми,
Никоҳимиз қийса малаклар…
Севаверсам сизни билмасдан,
Севилсаму ўзим билмасам..
Бағрингизга бориб ўлсаму
Бағрингиздан қайтиб келмасам…
Шундай севсам,
шундай яшасам,
Дилга етса пичоқларингиз.
Кетай десам икки дунёда
Қўйвормаса қучоқларингиз…

 

 

Холдор Вулқон

Ўзбекистон Ёзувчилари уюшмасининг аъзоси

Миннатдорлик туйғуси

Худога шукур, мен ҳам умрим давомида бир қанча бадиий асарлар ёзишга улгурдим. Озми кўпми, муҳлислар ҳам йўқ эмас. Албатта менинг бадиий асарлар ёза олиш даражасига етишимда устоз Фарид Усмоннинг хизматлари беқиёс. Мен илк бор устознинг столи устида қалам билан ёзилган шеърларга кўзим тушиб: - Домла, бу шеърлар кимники? - дея сўрадим. Фарид Усмон у шеърларни ўзи ёзганини айтганларида, мен ҳайратдан анграйиб қолганман ва: -Ие, сиз шоир бўлиб ҳам ишлайсизми? - дея савол берганман.Шунда устоз кулиб, ҳеч ким шоир бўлиб ишламайди. Шеърни оддий одам ҳам, министр ҳам ёзаверади -дея тушунтирганлар. Бироз ўйланиб туриб: -Мен ҳам ёзсам бўладими? -дея савол бердим. Ҳа - дедилар Фарид Усмон.Шу куни мен шеър ёзишга ахд қилдим, аммо юз бора уринсамда, бирон мисра ёзолмадим. Эртасига келиб, домлага, ҳарчанд ҳаракат қилсамда, бирор мисра шеър ёзолмаганимни афсус билан маълум қилдим. Шунда устоз менинг шууримда илк бор манзара туйғусини уйғотиб: - Мана, ҳозир баҳор. Дейлик, шаббода ҳақида тахминан мана бундай ёзиш мумкин дея, тўрт мисра шеър ёздилар. Ўша мисралар ҳамон ёдимда.

 

Эй шаббода, майин шаббода,

Елганингда рақс этар барглар,

Ўйноқласанг кўкда, ҳавода,

Қанот қоқиб силкинада пар.

Эртасига домланинг ёзиб берган юқоридаги мисраларини давом эттириб, шеър

ёзиб келдим.

 

Тунда эссанг кўкда тўлин ой,

Табассумла беради далда.

Тўлқинингга чидолмасдан сой,

Ўз кучини синар амалда.

Янги чиққан момақаймоқ ҳам,

Саломинга алик олади.

Бу ҳаммаси, чексиз яйлов ҳам,

Оғушингда ўйга толади.

 

Бу менинг биринчи бор ёзган шеърим эди. Шеърни ўқиб чиққач, устоз менга бир лахза ҳайрат билан термуларканлар, шеърни чин юракдан мақтадилар. Шундай қилиб мен, буюк бир шоирнинг назаридан ўтдим.Бугунга келиб, шу устоз туфайли адабиётда униб, ўсиб, ҳатто рус тилида ҳам, қўлдан келганича кўплаб насрий асарлар ва манзара лирикаси билан суғорилган юзлаб туйғули шеърлар ёздим. Фақат бир нарса менга армон бўлиб қолмоқда. Устозга, ҳеч йўқ битта чопон кийдиролмадим. Бу дил сўзларимга кўзи тушган инсофли яхши одамлар устоз Фарид Усмонга менинг салом ва дуоларимни етказишларидан умидворман.

Қадрли устоз, мен океанлар ортида, Америка қитъасида яшасамда, сизни ҳар доим миннатдорлик билан эслаб юраман.Сизга таъзим қиламан. Умрингиз узоқ бўлсин. Адабиётимиз бахтига доимо соғ бўлинг. Илоҳо, яхши кунларда учрашиш насиб этсин.Қуйида сизга бағишлаб ёзган шеъримни илова қилмоқдаман.

Ҳурмат билан, Холдор Вулқон.

 

19/06/2020.
Кеч соат 7:32.
Канада, Онтерио.

 

Фарид Усмонга

Қон томирлар риштадир, шундан жарангдор созимиз,

Бизга шундай соз ато этган Худодан розимиз.

 

Шеър ёзишдек бедаво бир дардни юқтирган азиз,

Камтарин шоир Фарид Усмон бизим устозимиз.

 

Шум қадамлар етмаган тош қоялар мангу макон,

Кўкда бургутлар каби кўз илғамас парвозимиз.

 

Қилмағаймиз эътибор ёғий ғанимлар ҳайлига,

Бор адолатли Худо -явмул қиёмат Қозимиз.

 

Йиғламай қувноқ яшармиз бу фано тупроғида,

Титратар оламни гарчанд оҳ ила фарёдимиз.

16/06/2016.

Кеч соат 8:02.

Канада, Онтерио.

 

 

 

Холдор Вулкан

Член Союза писателей Узбекистана

Остров

Недавно, гуляя по берегу океана, я увидел стеклянную бутылку от старинного рома,торчащую из мокрого песка, которая приливные волны выбросили на берег.Бережно откупорив пропку, я вынул бумажку из бутылки и развернув ее, начал читать текст письма, который был написан на узбекском языке. Ну думаю, мои узбеки непоседы, где вас только нет! Руки мои треслись от волнение, как рука алкоголика, который держит ограненный стакан с жгучей водкой. Думал, в этом письме должно быть отмечено местонахождение бесценного клада с нарисованной таинственной картой, по которой я могу найти захороненного пиратами несметнего богатство.У меня даже появились слезы радости на глазах, поблагодарил Бога, который дал мне наконец то, о чем я всю жизнь мечтал.Какое счастье, Боже мой!Теперь я реально разбогатею и первым делом куплю сотни тысячи акров плодородной земли, построю себе сказочные замки. У меня будут свои круизные лайнеры, собственные самолеты.Одним словом, весь мир будет под моими ногами.Такими мыслями я принялся читать письмо с диким интересом, как говрится, взахлёб. Текст записки был таков:

Здравствуйте!

Я рад, что мое послание попало наконец в ваши руки и я очень надеюсь на то, что вы об этом немедленно сообщите властям, которые создадут черезвычайный штаб спасения при кабинете министров и направляют отряды спасателей, чтобы найти меня. Я живу на необитаемом острове и боюсь, что скоро окончательно сойду с ума в одиночестве.Чтобы этого не случилось, я всячески стараюсь развлекать себя, запевая песни и разговаривая сам с собой, как сумасшедший, не обращая внимания на оглушительные крики чаек, бакланов и альбатросов. Бегу вдоль песчаного берега шумящего океана один, занимаясь спортом.Рисую с помощью палочки на песке различные рисунки, пишу стихи и рассказы, чтобы как - то вспомнить, кто я и откуда.Самое плохое то, что я не помню, когда, откуда, и на каком корабле приплыл сюда. Кто знает, может я потерял память, после того, как корабль, на котором я приплыл, потерпел крушение, ударившись о гранитных береговых скал во время шторма.Я тшательно проверив, твердо убедился в том, что на этом острове кроме меня никого нет.При осмотра этого острова я обнаружил страшные нахотки, от которых у меня волосы встали дыбом.Так как на железных бочках, которые я обнаружал, были нарисованы знаки радиационной опасности в виде череп с костями. Оказывается, на этом острове долгие годы проводили ядерные испытания.Я уверен на все сто, что я заражен радиацией, так как питаюсь плодами диких деревьев и ягодами, дышу воздухом этим.Рыбы и крабы, которые я ловлю каждый день на берегу океана, тоже заражены радиоактивными веществами. Сидя на скалистом, высоком берегу, я одиноко гляжу на бескрайного звездное небо по ночам, наблюдая при луне за полетами летучих мышей. Днем разговариваю с волнистыми зелеными попугаями, кои удивляя меня, говорят на человеческом языке, выучив наизусть некоторые слова, кои я произнес когда - то.Они дразнят меня, повторяя одни и те же слова.Не смотря на это, я постараюсь поддерживать дружеские отнашения с этими пернатыми крикунами, кои перемещаются по ветвям деревьев с помощью клюва.Вот, на таком пропитанном смертоносными радиоактивными веществами острове я живу один, встречая зарей и закатов, в ожидании кораблей. Вокруг нет другого острова, где можно было жить.

С глубоким уважением, одинокое Человечество.

Прочитав записку, я разозлился. Потом, запихнув письмо в бутылку, с размаху выбросил ее обратно в океан.

19/06/2020.

9:09 утра.

Канада, Онтерио.

 

 

 

Holder Volcano

Member of the Uzbek Union of Writers

The Island

Recently, walking along the ocean, I saw a glass bottle of ancient rum sticking out of the wet sand, which the tidal waves washed up on the beach. Carefully uncorking the bottle, I took the paper out of the bottle and opened it, I began to read the text of the letter, which was written in Uzbek. My Uzbeks are restless, you guys are everywhere! Even on a deserted island!... My hands were cracked with excitement, like the hand of an alcoholic holding a cut glass of burning vodka. I thought that this letter should indicate the location of a priceless treasure with a mysterious map drawn, which I can use to find the untold wealth buried by the pirates.I even had tears of joy in my eyes, and I thanked God who had finally given me what I had always dreamed of.What happiness, my God!Now I'm going to get very rich, and the first thing I"ll do is buy hundreds of thousands of acres of fertile land and build myself fairy-tale castles. I'll have my own cruise ships, my own planes. In a way, the whole world will be under my feet. With these thoughts in mind, I began to read the letter with a wild interest, as they say, with a rush. The text of the note was as follows:


Hello!

I am glad that my message has finally reached your hands and I very much hope that you will immediately inform the government, who will set up an extraordinary rescue headquarters under the Cabinet of Ministers and send rescue teams to find me. I live on a desert island (unfortunately I do not know its name) and I am afraid that I will soon completely go mad alone. To prevent this from happening, I do my best to amuse myself, singing songs and talking to myself like a madman, ignoring the deafening screams of gulls, cormorants and albatrosses. I run along the sandy shore of the noisy ocean, doing sports. I draw various drawings on the sand with a stick, write poems and stories to somehow remember who I am and where I came from.The worst part is that I don't remember when, where, or what ship I came from. Who knows, I may have lost my memory after the ship I came on was wrecked on the granite rocks of the coast during a storm.I carefully  checked, firmly convinced no-one but me was on this island.When I explored this island, I found some terrible things that made my hair stand on end. Since the iron barrels that I found were painted with radiation hazard signs in the form of skulls with bones. It turns out that nuclear tests were conducted on this island for many years.I am absolutely sure that I am infected with radiation, because I eat the fruits of wild trees and berries, and I breathe this air.The fish and crabs I catch every day on the ocean are also contaminated with radioactive substances. Sitting on a rocky, high Bank, I look out alone at the endless starry sky at night, watching the flight of bats by the moonlight. During the day, I talk to wavy green parrots, which surprise me, they speak human language, having learned by heart some words that I once uttered. They tease me by repeating the same words. Despite this, I will try to maintain a friendly relationship with these feathered screamers, which move along the branches of trees with the help of their beaks.Here, on such an island saturated with deadly radioactive substances, I live alone, meeting the dawn and sunsets, waiting for ships. There is no other island to live on.


With deep respect, lonely Humanity.

When I read the note, I got angry. Then I stuffed the letter into the bottle and threw it back into the ocean.



19/06/2020.
9:09 in the morning.
Canada, Ontario.

 

 

Х.В. со своим внуком Бунёдбеком. Июнь, 2020. Канада.

Холдор Вулкан

Член Союза писателей Узбекистана

Осенний праздник

(Моему внуку Абдусаламову Бунёдбек Азизбековичу)

Словно осенние мысли, внук мой,
В сентябре ты родился как раз.
Осыпая дорогу опавшей листвой,
Облетали клены, меняя окрас.

В лесах протяжно трубили лоси,
Укрывались туманами луга.
По рощам и лесам бежала осень,
С горящим факелом в руках.

Прощаясь с нами гуси крикливо,
Над равнинами летели вдалеке.
Склонившись молча над водой ива,
Стирала старое платье на реке.

07/11/2018.
10:53 дня.
Канада, Онтерио.

Holder Volcano

Member of the Uzbek Union of Writers

Autumn holiday

(The poem dedicated to my grandson Abdusalamov Bunyodbek Azizbekovich)

As a last thought, my lovely grandson,
You were born in the month of September.
Showering the road with fallen leaves,
The maples changing color all over.

In the forest trumpeted the moose,
The mists covered the land.
Autumn was running through the woods,
With a burning torch in hand.

Saying goodbye to us geese shouting,
The plains in the distance they flew over.
Silently over the water the weeping willow,
Washing it's old clothes on the river.



07/11/2018.
10:53 of day.
Canada, Ontario.

 

 

Холдор Вулкан

Член Союза писателей Узбекистана

Гордость

 

(Посвящается чемпиону мира по смешанным единоборствам в тяжелом весе Муроду Хантураеву)

 

Как в шкуре тигра в полосатом чапане,
Скромные соотечественники мои,
Без спортивного зала и без татами,
По рестлингу устраевают бои.

Они загарают не у моря, а на полях,
Собирая хлопок, поднимаясь рано,
Когда, облетая в рощах тополя,
Провожают птиц в далекие страны.

Кто вам сказал, что у нас не живут,
Львы и тигры, скажите, миледи?
Когда, стоя на ногах разгневанно ревут,
Огромные азиатские медведи.

13/11/2019.
7:36 утра.
Канада, Онтерио.

 

Холдор Вулкан

Член Союза писателей Узбекистана

Мы молимся в этом священном для мусульман месяце рамадан за известного российского тренера по смешанным единоборствам MMA Абдулманапа Нурмагомедова и желаем ему скорейшего выздоровления.

Держись, Хабиб!

 

 

Холдор Вулкан

Член Союза писателей Узбекистана

 

Дождливые дни

(Памяти Абида Асомова)

Летний дождь внезапно зашумел,
Пешеходы радостно начали бежать.
Я точно не знаю что у них на уме,
Но они бегут, слегка ежась.

Капли, как гвозди к черепицам прибив,
Дождь чинил крышу, гремели громы.
На улице зонтов несъедобные грибы,
Дома, словно плывущие паромы.

Шумящий дождь перестал наконец,
Уж отгремела разгневанная гроза.
Тучи, как у водопоя стадо овец,
У окон заплаканные глаза.

Люблю я безумно дождливое лето,
Лопуха под забором слоновые уши.
Ветер, как ангел небесный где - то,
Крылья свои сушит.

Переезжают машины лужи вброд,
Уснул ветер с промокшим крылом.
Искажается отражение пешехода,
В луже, как в зеркале кривом.

10/02/2019.
10:51 ночи.
Канада, Онтерио.

 

 

Холдор Вулқон

Ўзбекистон Ёзувчилари уюшмасининг аъзоси

Таъмирланган қўнғироқхона тўғрисида

Тошкент шаҳар, Шайхонтоҳур туман, Камолон маҳалласидаги чор россиясининг 24 нафар  аскарлари хотирасига бундан қарийб бир ярим аср аввал барпо қилинган Авлиё Георгий қўнғироқхонаси Тошкент шаҳар ҳокимлиги хисобидан таъмирлангани ижтимоий тармоқларда катта шов - шувларга сабаб бўлди.

Баъзиларнинг иддаоларича қўнғироқхонани таъмирлаш ўрнига Тошкент шаҳрини чор россияси қўшинларидан ҳимоя қилиб, ҳалок бўлган ота - боболаримизга ҳотира ёдгорлиги ўрнатилиши керак эмиш.

Аввало Тошкент шаҳрини қаҳрамонларча ҳимоя қилган ота - боболаримиз аллақандай муваққат ҳайкалларга, ёдгорликларга мухтож эмаслар. Улар ҳамиша ҳалқимиз ҳотирасида.

Қолаверса, Ватанимиз тупроқларини босқинчи ёвлардан ҳимоя қилиб, шахид тушган шонли ота - боболаримиз ўз мукофотини, мангу Жаннат калитини бандалардан эмас, Яратган Парвардигори Оламнинг ўзидан оладилар.

Таъмирланган қўнғироқхона эса, зиёратга келган сайёхларга: "Кто с мечом к нам придет,тот от меча и умрет!" деган ҳикматни эслатиб туради.

Ҳатто Авлиё Жорж байроғи билан келса ҳам.

Бу биринчидан.

Иккинчидан эса, бу сиёсий тактика давлат сиёсатини муроса устига қуриб, нафақат қўшни, қардош халқлар, балки барча ҳамдўстлик мамлакатлари билан дўстона муносабатларни яхши йўлга қўяётган президент Мирзиёев бошлиқ давлат раҳбарларининг халқаро муносабатлар илмидан бохабар етук дипломатлар ва юксак дидли сиёсатчилар эканидан далолат беради.

Миллатчилик, ирқчилик, фисқу фасоддан фойда йўқ.Аксинча, зарар бор.

Ҳазрати Алишер Навоий олам аҳлига қарата: "Олам аҳли билингиз, иш эмас душманлиғ, Ёр ўлинг бир бирингизғаким, ёрлиғ иш!" дея бежиз айтмаганлар.

Ер шаридаги барча давлатлар билан дўстона муносабатлар ўрнатолсак, юрт тинч бўлади, халқимизнинг ризқи тиртаймайди.

15/05/2020.
Кеч соат 8:45.
Канада, Онтерио.