Holder Volcano

Member of the Uzbek Union of  Writers

 

To all of humanity

Oh man, don't play with fire,
illuminating with a torch in your hand
the tank with gasoline.

Learn to solve problems peacefully
while there is still a way out of this situation
still didn't get the third nuclear
world war.

Yes, I know,
in the event of war you have
their shelters, underground bunkers.

And the common people in the world?

Where will they hide?

In the subway?

If you start a global nuclear war
then the metro will not help humanity,
and no missile defense system
which knocks and blows
uncontrollable ballistic missiles
in the air.

Well, shot down, blown up missiles.
And then what?

What will happen to the air, such a single,
which humanity breathes?

Because there is no other oxygen
and there is no guarantee that after the war
air, water, winds, rains, birds and insects
become carriers of the epidemic.

Oh, my friend!
You have no right to sit idly by
You have to find a way out of this situation.
It is your sacred duty and direct responsibility.

Because the people chose you in a fair election,
trusting you with their fate.

Let all the people on the planet live in peace and harmony,
as a member of one  family,
regardless of their nationality, race and religion!

Let weapons and rearmament disappear from the face of the earth
Barbed wire and, boundaries too,
the contents of which are spent each year
billions and billions of dollars
from the state budget.

Let the passport will become
in the most primitive document
in Museum exhibit!

And let a single passport become
pure human conscience
throughout the world!

04/09/2017.

10:16 PM.

Canada, Ontario.

Holder Volcano

Member of the Uzbek Union of  Writers

 

The world needs balance

(Traslated by author)

(About what I'm writing now, maybe many people know, but nonetheless.Let this be my personal opinion.That is, I do not intend to teach anyone.X.V.)


Even a fool could see that the road passes through a tight rope called life.

People just destined to walk down that rope, even if missing their hands and feet.

In order to take a landmark and keep a balance on this high and dangerous rope, a person must balance.

It is enough to look at the world and think about why only on this planet there is life on other planets and it simply does not.

Because our planet is located at an average distance and because of that location on Earth appeared and evolved life.

If it were a little closer to the sun then it the temperature would be incompatible with life.

Or on the contrary, it would freeze up, being at a remote distance from the sun.Based on this, we the people need to stay in the middle lane of global society ,a neutral position in all relationship with each other, as our planet in the Solar system.

It's called neutrality.

And the balance is in the middle, without balance in recent findings, in societies, in the lives of all creatures and as a result, they will collapse.

To humanity sooner or later have sunk into the abyss, the people of the world should keep the balance in society, living in harmony with other people.

People have to live giving way to each other on this rope as in the world and in the universe everything is interconnected and nothing and no one in this world can not exist separately.

Even after death.

If you look at it through the prism of logic, it immediately becomes clear that the concept of "INDEPENDENCE" is also relative.

People and everything that exists in this world are connected to each other by an invisible chain.We are just little parts of a giant organism like the cells that are directly in contact with each other and cannot be independent.

We depend not only from our other relatives but also from everything that surrounds us.

We are all human beings living on one planet breathing the same air, drinking the same water.

And not in vain read the religious books that God created Adam a single and told him to live in the boundless heavenly garden called Heaven.

Then to Adam was withered from boredom and loneliness, he pulled out a rib and from the rib created eve.

The question arises: Why such an Almighty God created a woman from the same material from which Adam created?

Here lies the whole truth.

Because Adam, a human is one and inseparable organism, even if its abundance on Earth is billions or trillions.

We are just fighting with each other the cells of a single organism, which die and regenerate.

We are parasites, devouring inside of this giant single organism, which seems to us the universe and infinity, which is not possible even heavy duty to see to the naked eye.

It will cover not only the view but our weak and limited mind.

That is, this giant organism is mind-boggling.

It is not possible to reach the boundaries of this creature, even flying on it forever, not just for spacecraft but a time machine and we have eternity, for this giant creature only seconds.

If eternity passes as seconds within this seemingly endless body, then why do we have to oppress to kill each other so pathetic in his pitifully short life, committing sins together in order to live to rejoice in peace and harmony with other creatures, leaving a bright memory in the hearts of everyone on the planet that is our only home, our last refuge in the boundless space?

We are the inhabitants of the planet of the victims and the miserable slaves of their own desires!

Before talking about the freedom of another person about freedom of speech on the freedom of other people and of humanity, the first thing we should exempt themselves from the most!

Until we free ourselves from desires and while we are at the mercy of the passions, and can never establish control over them.

In order to establish an equilibrium in the global society, we must first balance ourselves, that is, to establish control.

Because life on Earth is created on a balance.

And the life of the people is one, only one.

To forcibly take it away from people, especially not innocent children, we should make every effort and work together to prevent political imbalance and escalation of tensions, differences between the conflicting parties, and to maintain stability in hot spots around the world before it's too late!Until the THIRD WORLD war-the LAST WAR!

02/05/2015.

7:45 PM.

the city of Brampton, Canada.

Holder Volcano

Member of the Uzbek Union of Writers

 

Falling leaves

(povest)

Traslated by author

Any commercial use of the povest Holder Volcano "Falling leaves" prohibited without the prior written consent of the author.(Holder Volcano)

1 Chapter

Spring fields

Spring. Birds singing in the high poplars at field mill, where the white blossomed acacia. Recently, among the thorny branches of acacia could see a nest of magpies, and now it disappeared from sight among the leaves and flowering bunches of the tree. Magpies are very smart birds. They know that boys can't climb a tree, whose thorny branches, as its sharp spiny thorns may hurt to scratch his hands and feet and even to break them harem pants. Acacia flowers have captured the soul like Souvenirs made from pieces of white porcelain. The pleasant smell of these bunches winds spread across the field where farmers work.Khurshida worked, knocking hoe on the rocky field. It was a girl of eighteen, fair-skinned, with a dense and gentle curly dark brown hair, with a slender figure and magnificent Breasts, with hazel eyes, and clear eyes. She is so beautiful smiling coral lips, showing white healthy and beautiful teeth, that a lot of guys in the village were crazy about her. But Khurshida did not pay attention to either one of them, as she felt for him the tender feelings called love. His indifference she has increased "oppression" on the lovers. She didn't even answer your love letters that boys wrote and passed her through her friends.

Khurshida"s father Abduljabbar very strict towards his daughter Khurshida and his difficult character and behavior more like a stepfather than her own father. He often drinks alcohol and satisfied with drunken fights. But Jabbar is a good specialist in the field of sheep shearing. He works as a mechanic on a cattle farm. Repairs on the farm milking machines, automatic drinking bowls, conveyors, cleaning barns, combines, forage shredders and so on.

Although Jabbar is not a religious fanatic, but he strictly prohibits Khurshida to go to parties dedicated to the birthday of her classmates, which was attended by boys. Abduljabbar swore that if his daughter Khurshida will disgrace their family, he will curse. So mother of Khurshida Raheela every day insisted that she did not play with fire and was cautious in communication with her classmates and other unknown guys, Raheela knows that the class of her daughter, not all girls are friendly with Khurshida. That is, some girls are jealous of Khurshida and look at her with despise, because she's pretty and many guys were in love her but not with them.

With these thoughts in mind, Khurshida continued to work on the field, leveling soil for planting cotton. She loves to work in the fields alone, as nobody bothers to think about what she wants to think. Loneliness for her freedom like the boundless sky. Sometimes Khurshida stops, to straighten her back, listening to the distant of a sad voice of an alone hoopoe, which comes from willow grove, where the wind wanders drunk. There, in the distance, a willow grove, a cotton field, she saw an alone tractor that silently glided over the field like a ship on the surface of a green sea of cotton.Khurshida thoughtfully watched agile low flying swallows. They flew over the fields, almost touching the ground, and its white belly and wings similar to bent black daggers with sharp blades. Then again she set to work, humming a sad song about love. And the sun slowly but surely rose to the tip of the sky. Khurshida worked on the field under the scorching sun and stopped work only when on the hill, the cook Tubo shouting the beginning to entice people for lunch.

-Choygaaaaaaaaa! - she cried, and her voice flew over the spring fields, like a bird freed from its chest.

Leaving the hoe on the edge of the field, Khurshida went to the side of the field mill. Approaching her, she smelled a delicate sweet smell fragrant acacia which bloomed near the field camp, which grew tall poplars and weeping willows. At this point, of the cultivator, which stopped near a field camp, jumped a young tractor driver of about twenty to twenty five, in a worn skullcap, tall, broad-shouldered, snub-nosed, with curly hair, with a mustache above fleshy lips. A peculiarity of this guy in his green scar on the left eyebrow. It gave him the appearance of harshness and masculinity. His appearance resembled a Roman Gladiator who fought with his bare hands with hungry tigers. Khurshida had not seen this tractor driver in these parts, but I just remembered his tractor, which she just watched from afar in the cotton field. While Khurshida was removed from the branches of the mulberry tree a small pouch in which was bread, sugar, welding, aluminum spoon, and a mug with a bowl, the tractor driver was already standing in the queue at the field tin samovar, where workers were poured theirself a Cup of boiling water. Taking her mug, Khurshida poured her the tea and also got in line. Seeing her, the guy turned to look and gave up his place. Not expecting such a gentleman, Khurshida thanked the young tractor driver and kindly smiled. After a few minutes the guy started to talk to her:
- Girl, let me tell you an amazing story while we stand in line. In short, yesterday I go past this tree - beauty!- from the white acacia flowers that you can"t stop looking at. The acacia blooming was like a young bride in a white wedding dress! I stopped involuntarily admiring the unusual beauty of this tree, looking at it with delight, like a farmer who came from a distant village with a bag on his shoulders, who first saw the city. Then there was gunfire. I thoughlt, there was a terrorist shooting at me from the machine gun. I quickly lay down on the ground, so he couldn"t fire the whole clip at me. I layed down for a while, and I look, and there's a singing magpi. Well, I felt ashamed about myself. Stood up, looked around, found my dirty skullcap, shook off the dust, jammed it on my head and went on. It"s a good thing nobody but me saw it.

After hearing the story of the tractor driver, everybody having lunch amicably laughed.Khurshida too. Then came their turn. But, unfortunately, boiling water ceased to flow from the samovar's tap. It turned out that the cause was the fact that in the samovar boiling water level dropped below the level of the faucet, so it stopped showering. But the tractor driver found a way out: he asked Khurshida to bend the samovar and pour the boiling water into a mug, which he set up.

- Okay - agreed Khurshida and when the young tractor driver framed his mug to the tap of the samovar, Khurshida gently bent the samovar. But then disaster struck: Khurshida accidentally dropped the samovar, and he fell over, the young tractor driver scalded with boiling water. Tractor driver, making a face from a severe burn, started to jump from the pain, leaning on one leg, pulling air into the lungs.

- Vsss -ah-aaah! Vsss-ahh-ahhhh! Ooooohhhh!- he jumped from the stinging pain and spun like a dog chasing its tail.

Khurshida started to cry, not knowing what to do and how to calm the poor tractor driver. And workers who had already begun eating, all got up from their seats, feeling for the tractor driver who accidentally scalded with boiling water. Some laughed, especially when the timekeeper Abdelkasim cried, you take off your pants and jump right into the pond!

- Oh, excuse me, for God's sake, mister! This is all my fault!.. Badly burned?! Poor!.. I don't know Your name... what your name?.. said Khurshida, crying and circling around the guy in confusion.

A young tractor driver, holding his scalded thigh, stopped for a moment and with a grimace on his face said:

- Me? A-aaaaah- ahhhh... my name is Sultan!

- Oh, mister Sultan, sorry! I didn't want to... - said Khurshida with tears in her eyes.

-Don't worry, girl, about anything... Aa-a-ahhh-ahhh... Ahh-ahh-ahh....My leg will get better before the wedding said tractor driver Sultan, smiling through the grimace on his face, continuing to jump on one leg.
Then he asked, distorting the face of unbearable pain:
-And You? What's your name?

- Me? Oh yeah, my name is Khurshida.

-Very nice... Vsss-aaaaa-aah... Yyyyh! That's a beautiful name, like yourself, honestly. You, Khurshida, do not pay attention to me. Better get yourself something to eat. It"s lunch time right now... - said Sultan, continuing to rely on one leg to alleviate the pain.

- No, I will not eat. Well, how am I supposed to eat when you suffer because of me? - cried Khurshida.

Here the Sultan tractor driver stopped limping and said.

- Well, You, Khurshida, now quit crying! After all, people are looking at us. Already released the pain. Don't you worry. I have everything in order. Don"t you believe my words?.. Well, then I have no choice but to prove to you that I'm healthy as an ox.

Here look and, humming a tune, he began to dance, stamping their tarpaulin boots, as a dancer with great experience.

Sultan danced, whirling like a whirlwind and singing cheerful music. Seeing this, everyone around laughed as if the viewers who are watching a funny presentation of a wandering artist. Khurshida was also smiling through her tears, rejoicing that the Sultan let go of the pain.

Холдор Вулкан

Член Союза писателей Узбекистана

Кто такой художник?

Если ты употребляешь в своих стихах слово "красиво", то, ты не поэт.Потому что слово "красиво" это лишь прилогательное, то есть общее понятие.

Ты станешь настоящим поэтом только тогда, когда сумеешь изображать прилогательное оригинальным образом с помощью слов.

Вот тогда ты станешь художником.

Художник это не тот человек, который рисует.

Да , среди представителей изобразительного исскуства тоже есть настоящие художники, Как Леонардо да Винчи, Рафаэль Санти, Ван Гог, Пабло Пикассо, Айвазовский, Исаак Левитан, Иван Шишкин и многие другие.

В литературе Джорж Байрон, Александр Пушкин, Сергей Есенин, Пастернак, Осип Мандельштам, Андрей Вознесенский, Роберт Рождественский, Иосиф Бродский, Лорка, Хименес, Мачадо, Лев Толстой, Ги  Де Мопассан, Бальзак, Александр Дьюма, Стендаль, Чехов, Гоголь, Кобо Абе, Джек Лондон, Кафка, Кортасар, Борхес, Эрнест Хемингуэй, Габриэль Маркес, Шолохов, Паустовский, Чингиз Айтматов и так далее.

Художник это высокое звание и стать художником не всем удается.

Настоящий художник создает произведение искусства.

Для того, чтобы создать произведение искусства, одаренный человек долгие годы должен трудиться до седьмого пота день и ночь, превращая свою душу в зеркало, где будет отражаться природа, люды и мысли как сияющая луна в колодезном ведре с прозрачной водой.

27/07/2017.
3:44 дня.
Канада, Онтерио.

Источник:Одноклассники.ру.

Holder Vulkan

Member of the Uzbek Union of Writers

 

New idea

The quantity of people on a planet for today is made by 7 500 000 000 people.

Now think, how many money will gather up, if each person will give one rouble one euro or one dollar to a new fund?

We, that is nations of the world should create new worldwide fund where each person, (if it really is the person) should list one rouble or one dollar in the bank account of this fund which means it will be directed on carrying out of hi-tech operations by the seriously ill patient to children by suffering serious disease by a heart disease or an immunodeficiency, also for transplantation of heart, a liver, kidneys and a bone brain.

It is idea not only will rescue lives of sick children, but also pulls together, unites nations of the world, regardless of nationality, race or religion.

02/07/2017.
12:27 day.
Canada.

Holder Vulkan

Member of the Uzbek Union of Writers

 

I believe the time will come

All people who living on this planet, Uzbek and Canadian, American and British, Japanese and French, Israel and Arab, German and Russian, and all the others are siblings and children of Adam and Eve! Therefore all of us, all people of Mother Earth, regardless of nationality, race or religion, should live in peace and harmony as children of one family!

I believe the time will come when humanity will realize this and remove all the borders, the maintenance of which cost billions and billions of dollars for the budget, dismantle all nuclear intercontinental ballistic missiles and put an end to senseless wars once and for all.

And then the world will have one neutral capital and just one parliament and one a president. All citizens of the planet will have the same identification cards. People will be able to move about the planet freely without any visas and without bureaucracy. They will stop wasting crazy money on arms and wars, as well as on strengthening borders, on intelligence and counterintelligence, on the nuclear cruise missiles and anti-missile defense.

Then, to everybody's surprise, terrorism and corruption will disappear from the face of Earth.

Canada,Toronto.

2012.

Придет время

Все народы, которые живут на планете "Земля", являются родственниками то есть все люди дети Адама и Евы и они независимо от национальной принадлежности, расы и вероисповедания должны жить в мире и согласия, как члены единой семьи.

Я верю в то, что человечества глубако осознав причину своих бед, уберет все государственные границы, на содержание которых ежегодно тратятся миллиарды и миллиарды долларов.

Также остановив навсегда финансирования программы вооружения и бессмысленные траты на разведку на контразведку, народы планеты объединяются в одно государство, где будет действовать один паспорт, один парламент и единый президент, избранный народами всей планеты.

Это не усложняет, наборот, упрощает управление человечеством.

Только живя в таком обществе народы всего мира приобретает всеобщую человеческую свободу и люди без визы без бюрократии могут продвигаться свободно с одним паспортом в руках по всей планете.

Совместное использования природными богатствами приведет к миру и согласию народов планеты и они будут жить как братья в единой семье.

Человечества наконец научится жить в мире, без воинов без разногласий без кровавого терроризма. Коррупция тоже навсегда исчезнет с лица земли.

Канада, город Торонто.
2012 год.

Ҳалима Аҳмад

Шеърлар

Ишқ ранги

Шовуллайди боғлар қалби нотинч исёнкор
Ва олисда лопиллайди чироқ шуъласи.
Борлиқ кўнглин топтаётган тун қадамида
Ёрилади аллақандай сирлар яраси.

Мен уйғоқман. Деразамни ялар изғирин,
Юрагимни титкилайди соат миллари.
Кўп беҳузур бўлар кўнглим вақт овозидан
Ва ўйлайман, бахтлимидим анча илгари?

Бахтлимидим, о, нақадар бачкана бу сўз
Ва хотира ортидаги тундай ноаён.
Чалкаштирдим ҳаётимни бегона йўлда,
Гарчи уфқ орзулари эди бепоён.

Ғижирлайди дарахтларнинг қовурғалари,
Музлаб қолган ой сояси синиб тушади.
Изғиринли тун ичида тентираб юрган
Умидсиз нур толасидан дил увушади…

…Қайси кундир чорраҳада жавдираб турган –
Болакайнинг кўзидаги қўрқувда эдим.
Гарчи умрим бир нотаниш йўлларда кечди,
Ҳар бир лаҳза армон севган орзуда эдим.

Мен уйғоқман, изғиринли шамоллар билан,
Қонимда муз хандасини сезаман такрор.
Гўё менинг вужудимда ўзга бир одам,
Нафас олар, судралади бемордан-бемор.

Яна, яна илдамлайди соат миллари
Ва етаклар телба руҳим қайси томонга?
Ғижимланган хотиралар нигоҳи билан
Мактуб ёзиб жўнатаман олис осмонга

Ишонаман, бир кун менга жавоб келади,
Лайлакқорлар ёхуд ёмғир шивирлашида
Ахир, менинг қисматимнинг зеру забари
Таҳрир этиб қўйилганку унинг аршида.

Ва биламан, мен учун ҳам аталган кун бор,
Бахту бахтсизликдан айро шаффоф кун.
Фақат ҳозир не учундир дилгирман жуда,
Фақат ҳозир не учундир юрагим юпун.

Аммо, ҳозир енгилсам гар, ютқазсам агар,
Қайда қолар менинг ўша Ҳалималигим.
Ва Ҳақ менга ишонган шу қисмат олдида,
Ҳақиқат, айт, менга, ахир, ким бўламан, ким?

Ва ҳайдашим керак қондан умидсизликни,
Кет деб, айтай ичимдаги мажҳул беморга.
Кўнглим тутай ўқигин деб, ошиқ сингари,
Кўкдан келган жавоб ёмғир ё лайлак қорга,

Янги бир куй излагайман ишқ қўшиғига,
Болалигу ёшлик завқи қўшилган наво.
Токи, менинг ҳар бир куним, ҳар бир лаҳзамни,
Ошиқ этсин тўлқинига илоҳий дарё….

(Сезаяпман), зумрад ҳислар келаяпти соғинч юртидан,
Қиш туни ҳам тек қотди ва тишлади лабин.
Нимагадир зориқдими титраб қўйди бир,
Ошиқликдан айро тушган бечора қалбим?

Эй, сен мени сўлим кунлар ёдига тортган
Соғинчингни асраганман айтмай бировга.
Мен ҳаётни севаяпман, исиниб бу тун,
Қачонлардир юрагингда ёнган оловга.

Зумрад ҳислар, ўтган кунлар ҳурмати учун
Тунни моҳир пайвандчидай улайман тонгга
Ва шодликнинг борлигига имон келтириб,
Бу дунёни бўягайман ишқ деган рангга.

* * *

Куйган булутлардек куйди нимадир,
Нимадир ғижимлаб отди жонимни.
Ва сўнгра армонга ўхшаган ҳаво
Ўраб олаверди тўрт томонимни.

Теграмда судралиб юрар эди вақт,
Гўёки сайдини пойлаган сайёд.
Умримни совурган хоин дўст каби
Мендан кўзин олиб қочарди ҳаёт.

Ўйладим, наҳотки, тугади бари,
Наҳотки, мен шундай топаман якун?
Ташқарида эса эски ковушда
Боғларни кезарди қайғузода тун.

Тиниқ эшитиларди олис самода –
Исмсиз юлдузнинг шивирлагани.
Ва мавҳум афсунга тўлиб тошарди –
Муҳаббатсиз ойнинг тилло лагани.

Жонимни кафтимга олиб титрадим
Ва нажот истадим одам наслидан.
Куйган умид ҳиди уфурди бирдан,
Кўнгилнинг қаҳратон деган фаслидан.

Мен чиқдим, ўзимдан отилиб чиқдим,
Армон ҳаволари кетди титилиб.
Ташқарида дарахтларнинг юраги
Тупроққа қоришган эди йиртилиб.

Тун қалбида маъюс куй оқар эди,
Сездим, жоним фалак тушига кирган
Ва кимдир соғинчнинг нафаси билан
Яна мен томонга дилин ўгирган.

Тентирадим туннинг кўчаларида
Руҳини йўқотган девонасимон.
Сўнгра, нажот истаб қўлларим чўзсам
Бармоғим учига қунишди осмон.

Ҳар бир ҳужайрамда сен эдинг пинҳон,
Ҳар бир нафасимда борлигинг ошкор.
Шунча ишқим билан, шунча ишқ билан,
Оёғинг остида абгорман-абгор.

Бас, қайғу, мен сендан узаман кўнгил
Ва қоронғи тунлар васвасасидан.
Бир либос тикаман кўнглимга бу кеч,
Умид нафасидан, гул нафасидан.

Энди мен нур сари бораман яккаш
Ва қалб титроғини ишққа тикаман.
Кўзим дарчасига урилаётган
Саҳарлар ҳуснидан маст энтикаман.

Гар, ҳозир устимдан куласан ҳаёт,
Минғирлайсан, сендан чиқмайди ёғду.
Қачондир дилингга нурдай югурар,
Жоним ковагида асраган орзу.

Бир куни оломон жунбишда дейди:
“Гарчи тирикликнинг кўчасида қор,
Қаранг, бир телбаваш аёл келаяпти,
Ўнг қўлида қуёш, сўлида баҳор …”

…Орзули тун каби ёришар недир,
Нимадир эркалаб суяр жонимни
Ва сўнгра умидга ўхшаган ҳаво
Чулғаб олаверар тўрт томонимни.

* * *

Бошим айланади, айланади ер,
Шамоллар судрайди тириклик туғин.
Осмон шаффоф қўлин қуёшга чаяр,
Кўзларимга экиб соғинч уруғин.

Бинафшаранг умид соясида жим
Мизғийман, тушимга киради ҳаёт
Ва ногирон кўнгил васвасасида
Кимдир эснаганча мени этар ёд.

Уйғониб боқаман, рангсиз мавога,
Боқаман, умидсиз, абгор, беилинж.
Фақат олти томон сукутин бузиб,
Кўзларимда маъюс шивирлар соғинч.

Биламан, бу сенинг нафис шивиринг,
Мани ёлғонлардан этгувчи айро
Ва ҳислар тўлқинин мавжлантирувчи
Биламан, бу сенинг соғинчинг, Худо!

Аммо, мен қаердан, қаерга келдим,
Билмайман, қай фасл домонидаман?!
Гоҳ ғамнинг энг чуқур қудуғидаю
Баъзан беҳушликнинг осмонидаман.

Кимга қараб келдим, кимдан кетаяпман,
Нечун орзуларим ғарибдан-ғариб?
Баҳорлар оёғи остида гўё
Ётибман, узилган баргдай сарғайиб.

Қандайдир аланга жоним ичида
Ловуллар, чирсиллар девонасимон.
Жонимни қақшатган шу алангага
Художон хиёнат қилдим мен қачон?

Бугун унутилган ўтмишман, балки
Хаёлим сиғмайди ҳеч битта рангга
Мудроқ босган эски боғдайин жимман,
Жонимда куйлайди фақат аланга.

Раббим, чарчаганман. Ва соғинганман,
Кенглик нафасини, ёмғир сасини.
Олиб кетсин, айтгин ўша одамга
Жонимга яширган алангасини.

Манба: Шарқ юлдузи журналининг интернет саҳифаси.

Хайриддин Султонов

Ҳикоялар:

Дунёнинг сири

— Шунақа… Ер юзида тўрт миллиард одамга етган ҳаво минга етмайди…
Бу гапни у ҳазиллашиб айтди. Аммо Қундуз унинг сўз оҳангидаги пинҳоний надоматни илғади…
Зах ва бўёқ ҳиди анқиб турган каталакдек қироатхона совуқ эди. Йигит юпунгина плашга ўраниб креслога чўккан, беҳафсала журнал варақлайди. Бир ҳафтадан буён кутубхона очилган заҳоти кириб келади, кун бўйи ўқийди, кечқурун Қундуз уйга отлангандан кейин раҳмат айтиб чиқиб кетади.

Куз — «ўлик мавсум». Санаторийда одам кам. Кутубхона деярли кимсасиз. Диққинафас хонада Қундуз ёлғиз ўзи китобларга термилавериб зерикади. Иш тугасаю тезроқ кетса… Бироқ «Индамасхўжа» кечгача миқ этмайди. Қундуз курорт дафтарчасидан унинг студент эканини, исми Музаффарлигини билар, аммо йигитнинг беписанд муносабатига энсаси қотар эди. Аслида ўраниб-чирманиб юрадиган бу касалманд кимсанинг эътиборига зор эмас: у бир ой аввал турмушга чиққан — ўзи учун батамом янга, сирли ҳаёт оғушида маст. Ҳар куни эрталаб келинлик либосларига бурканганча гул-гул яшнаб ишга келади, лекин қуёш нуридан бебаҳра, рутубатли тор ҳужрада малоҳатидан ҳайратга тушадиган тирик жон йўқлиги туфайли андак афсус чекади. Бир оздан сўнг эшикдан «аммасининг бузоғи» — Музаффар кириб, нари-бери саломлашгач, китобларга кўмилади.
Уч кун бурун у йигитни гапга солмоқчи бўлди. Ҳийла вақт рўпарасида алланималарни атай ёзиб-чизиб ўтирди. Музаффар бир пайт кафтини оғзига тутиб узоқ эснади. Ўз гўзаллиги қудратига бениҳоя ишонган ҳар қандай аёл каби Қундуз ҳам қаттиқ ранжиди. «Кеккайган студент» ҳақида «Одамови!» деган ҳукм чиқариб, минбаъд сўз очмасликка аҳд қилди.

Бироқ бугун эрталаб беихтиёр: «Нима касалсиз?» — деб юбордию тилини тишлади.
Музаффар жилмайишга уринди, озғин, қонсиз юзларига маҳзун бир паришонлик қалқиди.
— Шунақа… Ер юзида тўрт миллиард одамга етган ҳаво менга етмайди.
Қундуз унга ажабланиб қаради.
— Мен астмаман-да, — деди йигит хўрсиниб. Унинг сохта хушҳоллигини кўриб, Қундузнинг раҳми келди.
— Тузалиб қолдингизми, ахир? — деб сўради атай тетик оҳангда.
— Врачнинг гапига кўра, тузалишим керак. Лекин… доим докторларнинг айтгани бўлаверса, оламда аллақачон касаллик қолмасди.
У тасалли беришга шошилди:
— Э, ҳали кўрмагандек бўлиб кетасиз!
Йигит бош чайқади:
— Қайдам…
— Ҳадеб ўйлаб сиқилаверманг-да! Бу ерда қанча одам даволанган! Тоғ ҳавоси…
— Кейин «саломатлик посбонларига «Мен сиздан шифо топдим» деган музикали салом» йўллайман, шундайми? — Музаффар кулимсиради. — Худди докторга ўхшайсиз-а… Менга қаранг, тағин врач бўлманг?
— Йўқ, — Қундуз ҳам маъюсланиб кулди. — Фармацевт бўлмоқчийдим.
— Киролмадингизми?
— Химиядан йиқилдим.
— Э-э… — Йигит қўзғалиб қўйди-да: — Бирор сиртқи бўлимига киринг, — деб маслаҳат берди.
— Ўқиш энди… — дея келинчак хандон отиб кулди. — Отасиз ўсганмиз. Шунинг учун амакимнинг деганлари-деган.
— Ҳа-а, — деди бош ирғаб Музаффар.

Қундуз газета-журналларни тахлашга киришди.
— Бу дард ўлгур сизга қаёқдан ёпишди? Жуда ёшсиз-ку? — деб сўради, ишдан бош кўтармай.
— Биласизми… — Йигит сўз қидириб каловланди. — Ҳалиги, дадам шийпонга қоровул эди. Кўп касал бўларди. Ўшанда ўрнида турардим. Дефолиация вақтида… Тоғда пахта экилмайди, дефолиацияни билармикансиз?
— Қизиқсиз-а, нега билмайман?
— Ана шу пайтда далада ҳеч ким қолмаслиги керак. Мен ётаверардим — шийпонни қаровсиз ташлаб кетолмасдим… — У гуноҳкорона илжайди.
— Сизни қарангу! — деди кутубхоначи. — Шийпонни бўри ермиди?!

Хосият Бобомуродова шеъриятидан

Бу йўллар

Узун узун бу йўллар, эшилиб кетаётир.
Йўлчисига бу жоним, қўшилиб кетаётир.

Изларидан тикилиб, яна қанча куёйин?
Одамлар оёқ қўйса, мен бошимни қўёйин.

Тоғ йўллари,тоқ йўллар, ҳолимни билсангизчи,
Олис кетган отлиқни  қайтариб келсангизчи.

Қайтаман деса агар, пойида йўл бўлойин.
Теграсига сочиб зар, боғида гул бўлойин.

Айтолмайин дардини сочилиб ётар тошлар.
Ювиб чиқай гардини кўзимдан тўкиб ёшлар.

Йўл туташган ерларни чаманлари бормикан.
Йўлдошимга кўз тиккан ёмонлари бормикан.

Узун узун бу йўллар эшилиб кетиб борар.
Йўлчисига қирқ жоним қўшилиб кетиб борар.

***

Сенга бунча ёниб интилдим,ё раб,
Бу қандай телбалик, бу қандайин сир
Мўъжиза кашф этдим бир тошга қараб,
Музлаган бир кўшкка бўлибман асир.

Ўзимнинг кўксимга сиғмаган дилни,
Қандай қилиб сенга қўролдим лойиқ.
Тошга топширдим-а , гулдай кўнгилни,
Ҳақлидир ҳолимга кулса ҳалойиқ.

Энг узун тунларда чека-чека ох,
Сўзладим, бўзладим, жим кетдим охир.
Балки ноҳақдирман, сенда йўқ гуноҳ,
Ҳечса ,айбсизман деб айтсанг-чи, ахир...

Сув сепгандай совуқ, жим-жит ҳамма ёқ,
Ўтмай ўтаётган кунлар бари ёд.
Юрагим вайрона, хаёллар чок-чок,
Нега бунча жимсан, қўрқоқ сукунат?!
Сенсиз ҳам баҳорлар келади, дараҳтим.

Фақат у баҳорлар бошқа бўлади,
Унда гул очади маҳзун куртаклар.
Недандир кўзларинг ёшга тўлади,
Тилингдан тўкилар узу-ун эртаклар.

Юз бор гул тутса ҳам бошқа баҳорлар,
Мен кул қилган баҳорингга қайтасан.
Осмонга қўшилиб йиғлаб, саҳарлар,
Дардларингни шамолларга айтасан...

Тахтинг билан бирга қулайди бахтинг,
Юз баҳор кўрки ҳам қилмайди таъсир.
Ёлғон, кетаман деб қилган минг аҳдинг,
Хазонрез кузларга тушасан асир.

Қўй кўкка ёлборма, чўкма унга тиз,
Бевафо ёмғирлар сени унутган.
Алдамчи гуллардан умидингни уз
Сенинг баҳорларинг мен билан кетган.

Ватан ягонадир, Ватан биттадир

Дерлар ширин сўзнинг гадолари кўп,
Ёниб турган кўзнинг адолари кўп,
Юртлар бор ҳаттоки худолари кўп,
Ватан ягонадир, ватан биттадир.

Ватан деб ватандан кетганлар айтсин,
Соғинч ёқасидан тутганлар айтсин,
Пушаймонлик заҳрин ютганлар айтсин,
Ватан ягонадир, ватан биттадир.

Менинг Темур бобом соҳибқироним,
Асрларни енгиб елган бўроним,
Қонидан қўшилган бир томчи қоним,
Ватан ягонадир, ватан биттадир.

Биров бор онасин ташлаб кетади,
Биров бор боласин ташлаб кетади
Аммо ватан ташлаб кетмас ҳеч қачон,
Ватан ягонадир, ватан биттадир.

Нега томиримга сиғмай борар қон,
Эрларнинг жони ўн, меники қирқ жон,
Бер деса борини қиламан қурбон,
Ватан ягонадир, ватан биттадир.

***

Кўксимга сиғмайди энди бу азоб,
Сўнгигача ёқар томирларимни.
Қора булутларин елдириб тезоб,
Кўзимга келтирди ёмғирларини.

Майсалар югуриб чиқди йўлимдан,
Кўрди кўзимдаги қайноқ ёшимни.
Бошимни силамоқ келмас қўлидан
Ё кўксига ололмайди бошимни.

Чопди юрагимни титиб, яралаб,
Ҳамдард бўлайин деб энг тоза сўзлар.
Кўрса юрагимни кезиб, оралаб,
Қон йиғлар соғинчинг қолдирган излар…

***

Суҳбати хуш ёнимда шукур,
Тангрим, сенинг эҳсонларинг нақд.
Нега бунча қисқадир бул кун,
Нега бизга етишмайди вақт?

Ошно бўлдик қалб сиримизга,
Бахт айланди асиримизга,
Тўймай қолдик бир биримизга
Бизга мудом етишмайди вақт.

Ҳар гал юрак очилмай қолар,
Битта тугун ечилмай қолар,
Битта кўнгил кечилмай қолар
Бизга фақат етишмайди вақт.

Ғамлар учун ҳамиша вақт бор,
Айрилиқда фурсатлар бисёр,
Этмоқ бўлсак кўнгилни изҳор,
Бизга доим етишмайди вақт.

Манба:- Xoсият Бобомуродова саҳифаси

Фахриддин Парпиев

Истеъдодли ёзувчи, "Олтинкўл" газетасининг редактори.

Бировнинг ҳаққи

(ҳикоя)

Ёз кунларининг бирида хизмат сафари билан Тошкент шаҳрига борадиган бўлиб қолдим. Эрта тонгда йўлга чиқиш мақсадида машиналар турар жойига келдим. Бу ерда одам гавжум, машиналар ҳам кўп эди. Ҳали ичкарига кирмасимдан бир йигит ёнимга келди-да «Ака, Тошкентгами?» деб сўради.

–Машинада учта йўловчи бор. Сиз чиқсангиз бўлди, кетамиз,–деди у. Биз йўлкира баҳосини келишдик-да машинага чиқдим. Ҳалиги уч йўловчи дегани эр, хотин ва уларнинг ёш боласи экан. Машинанинг орқа ўриндиғига жойлашдилар. Мен эса олд ўриндиққа, ҳайдовчи ёнига ўтирдим.
Биз Аллоҳдан сафаримиз бехатар бўлишини тилаб йўлга тушдик. Тез орада гавжум шаҳар ортда қолиб, далалар бошланди. Атроф гўзал. Ям-яшил пахтазорлар ўтиб боради. Ойнадан кираётган майин шаббода сочларни ўйнайди. Радиодан ёқимли оҳанг таралади. Машина салонида кўтаринки кайфият ҳукм сурарди.
–Исмим Икромжон, Андижон шаҳрида яшайман,–гап бошлади ҳайдовчи йигит. –Тирикчилик мақсадида мана шу машинани ижарага олганман. Худога шукр, шуни орқасидан рўзғор тебратяпман.
–Яхши-да ука,–деди орқа ўриндиқда келаётган киши,–одамларнинг узоғини яқин қилар экансиз.
Шу тариқа суҳбат бошланиб кетди. Икромжон очиққина йигит экан, турли қизиқарли воқеалар, ҳангомаларни сўзлаб берди. Суҳбат билан олис йўл ҳам яқин бўларкан. Биз бу пайтда Наманган шаҳридан чиқишдаги ёнилғи қуйиш масканига келиб қолган эдик.
–Мана шу жойдан бензин қуйиб олсак,–деди Икромжон. Бизнинг розилигимизни олгач, машинани шахобча томонга бурди.
–Энди акалар, менда пул озроқ эди, пулдан бериб туринглар,–илтимос қилди у.
Мен йўлкирага ажратиб қўйган пулимни узатдим. Орқадаги ака ҳам йўл ҳақини тўлади. Икромжон машинага бензин қуйдириб, ҳисоб-китоб қилди ва биз яна йўлга тушдик. Суҳбат узилиб қолган эди. Шунда мен:
–Икромжон, Шералининг кассетаси борми?–деб сўрадим. У «ҳа, бор эди», деб қидира бошлади. Лекин, кассета ҳеч кўзга ташланмас эди.
–Балки бу ёққа қўйгандирман,–ҳайдовчи шундай деб машина ғаладонини очди. Fаладонда бир боғлам беш юз сўмлик пуллар ётарди. Икромжон пулнинг остида ётган кассетани олди-да магнитофонга солди. Менинг кўнглим ғаш бўлиб қолди. «Пули бор эканку, нега ёлғон гапирди? Ёки бизда пул борлигига ишонмадими?» дея ўйланиб қолдим. Мендаги кайфиятни сезди шекилли, Икромжон хижолат бўла бошлади. Биз анча жойгача сукутда кетдик.
–Ака, сезиб турибман «пули бор экан, ёлғон гапирди-я», деб ўйлаяпсиз,–гап бошлади Икромжон йўлдан кўзини узмай. –Тўғри машинада пул бор, лекин у меники эмас, ишонинг.
Мен ҳам нимадир деган бўлдим. Орага яна жимлик чўкди.
«Бу воқеага икки йил бўлди,–шошилмай сўз бошлади Икромжон. Унинг овозида дард, мунг бор эди.
–Ўша пайтларда ҳам машина минардим. Тошкентга бормаган кунларим шаҳар ичида таксистлик қилаверардим. Бир куни ҳозир сиз билан учрашган жойда Тошкентга борсамми ёки шаҳар ичида юравераймикан, деб ўйланиб турсам бир йигит шошилиб келиб қолди. Унинг шевасидан қайсидир тумандан келгани сезилиб турарди.
–Ука, болалар касалхонасига элтиб қўйинг,–деди у. Мен рози бўлдим. Ўша йигитни айтилган жойга олиб бориб қўйдим-да машинани ювдирмоқчи бўлиб, шаҳар четига йўл олдим. Машина ювувчи болага калитни топширишдан олдин салонни бир қур кўздан кечириб чиқдим. Шунда ҳалиги йигит ўтирган жойда қолиб кетган бир даста пулга кўзим тушди. Олиб санасам – роппа-роса эллик минг сўм. Мен гумроҳ ўшанда жуда хурсанд бўлиб кетдим. Чунки, менга пул жуда зарур эди. Ҳамкасблар билан ўтиришимизда шунчадан пул йиғиларди. Ўша куни машинани ювдирдим-у уйга кетдим. Керакли пулни топган эдим. Шунинг учун яна ишлагани эриндим.
Эртаси куни ишга чиқдим, машинани кечаги жойда қолдириб нонушта қилгани кетдим. Қайтиб келсам, кеча мен касалхонага олиб бориб қўйган ўша йигит машинам олдида турарди. У мени кўриб, хурсанд бўлиб кетди. Афтидан кеча машина рақамини эслаб қолмаган-у шунчаки тахмин қилиб кутаётган эди. Биз саломлашдик.
–Ука, мени танияпсизми? Кеча болалар касалхонасига олиб борган эдингиз,–деди у. Яхши таниб турсам-да худди эслолмаётгандай елка қисдим. У кеча неча пулга келишганимизни, қўлида қанақа юк халтаси бўлганини айтди. Мен «эслагандай» бўлдим, бироқ, безрайиб туравердим.
–Кеча машинангизда пулим қолиб кетибди. Мен буни аниқ биламан. Илтимос, қайтариб беринг,–деди у. Мен ҳеч қанақа пулни кўрмаганимни айтдим, чунки уни қайтариш ниятим йўқ эди. Йигит ялинишга тушди. У деди, бу деди, мен эса ўша алфозда туравердим.
–Қизим касал, жон ука, менга пул жудаям зарур,–унинг кўзида ёш йилтиради. Сездимки, у ҳозир йиғлаб юбориши мумкин».
Икромжон чуқур «уф» тортди. Сездирмасликка ҳаракат қилиб кўзларининг ёшини артиб олди-да давом этди.
«Лекин, мен беэътибор сигарет тутатиб туравердим. Кейин жаҳлим чиқди:
–Эй, менга қаранг. Нима, менинг қўлимга пул бердингизми ёки манави пул сизда турсин, деган жойингиз борми? Нимага менга туҳмат қиляпсиз. Қани гувоҳингиз?–дедим.
У ҳеч нарса дея олмай қолди.
–Агар тезда бу ердан кетмасангиз, ошналаримни чақираман. Улар сиз билан ҳисоблашиб ўтиришмайди,–дедим-да машинага ўтириб олдим. У ўша ерда туриб-туриб кейин кетди. Мен ундан қутулганимдан хурсанд эдим. Эсимда, ўша куни Тошкентга бориб қайтадиган мижоз топдим-да йўлга тушдим.
Эртаси куни эрта тонгда машиналар бекатига келсам, яна ўша йигит турарди. У кечаси уйга ҳам бормай касалхонада қолган шекилли, кўриниши жуда ҳорғин эди.
–Икромжон (у отимни ҳайдовчилардан сўраб билган бўлса керак), қизимни операция қилишлари керак. Ука, яхшилаб эслаб кўринг,–деди. Мен унга кечагидан ҳам совуқроқ муомала қилдим. Бечора менга тикилганича туриб қолди. Унинг кўзлари кечагидек эсимда. Йигитнинг нигоҳида чуқур қайғу ва чексиз нафрат бор эди. У бошқа ҳеч нарса демади. Шартта бурилиб, кетиб қолди. Мен одатдагидай йўловчилар билан Тошкентга отландим. Ўша сафар қайтишга одам бўлмади. Мен пойтахтда қолиб кетдим. Эртаси куни кечга томон Андижонга келдим. Автовокзал ёнида бир таниш ҳайдовчи мени тўхтатиб, кечадан бери уйимиздагилар қидираётганини айтди. Хавотирланиб  қолдим. Чунки, деярли доим йўлда бўлишимни билгани учун авваллари ҳеч қидиришмас эди. Шошилиб уйга бордим. Уйда аям менга қизим Мафтунанинг касал бўлиб қолгани ва кечадан буён касалхонада ётганини айтди. Энди уни кўргани кетмоқчи эдим, аям «тўхтаб тур, овқатни солиб олай, бирга борамиз», деб қолди. Аямни кутиб туриб ўтган беш-ўн дақиқа ичида жуда сиқилиб кетдим. Мен тезроқ бориб Мафтунани кўришни хоҳлардим. Хавотирим тобора кучаярди. Қизчам икки ёшга кирган бўлиб, жуда ширин, энди гапира бошлаган вақтлари эди. Уни ҳаддан зиёд яхши кўрардим. Ниҳоят, аям тайёр бўлди. Биз касалхонага жўнадик. Палатага кирганимизда Мафтунанинг кўзлари юмуқ, иситмаси баланд эди. Аяси уни кўтариб олганича йиғлаб юрарди. Мен уни қўлимга олдим, чақирдим. Лекин у кўзини очмас, аҳён-аҳёнда сесканиб кетарди. Унинг юрак уриши шунчалик тез эдики,  мен қўрқиб кетдим. Аяси унга нима бўлганини билмаслигини айтди. Мен даволовчи врач ёнига кирдим. Ёш врач йигит Мафтунага аниқ ташхис қўя олмаётганлари, бироқ, барча керакли чоралар кўрилаётганини айтди.
–Қанақа дори-дармон керак бўлса айтинг. Ҳаммасини топиб келаман,–дедим мен. Врач хотиржам овозда деярли лоқайдлик билан ҳозирча ҳеч нарса керак эмаслигини айтди.
У шунчалик бепарво эдики, мен уни ёмон кўриб кетдим. Эртаси куни мен Мафтунани текширтиришга кучлироқ врач топиб келишимни айтганимда унинг жаҳли чиқди. Биз тортишиб кетдик. Касалхонадан чиқиб, жаҳл билан машинага ўтирдим-да қаёққалигини ўзим ҳам билмаган ҳолда жадал юргизиб кетдим. Мен хаёлан анави врач йигит билан олишардим. «Намунча аблаҳ бўлмаса. Бировнинг боласига заррача ачинмайди-я», деб ўйлардим. Таниш шифокорларни бирма-бир эслай бошладим. Аксига олиб бирорта ҳам жўяли фикр келмасди калламга. Мен жуда ҳаяжонланардим. Рулда эканим эсимда ҳам йўқ. Ўша пайтда ҳаракат қоидаларига риоя қилмай кетаётган эканман. Бир вақт кучли сигнал товуши қулоғимга кирди. Мен газни босдим... Тормоз овози эшитилди... Бошимни кўтариб қарасам, рўпарамда каттакон юк машинаси кўндаланг турарди. Мен тормоз босдимми ёки йўқми, эслай олмайман. Қарсиллаган овоз ва синган ойналарнинг жаранглаши эшитилди. Кейин яна нимадир қарсиллади. Бирдан ҳамма ёқ жимжит бўлиб қолди. Миям худди ишламаётгандай ҳеч нарсани ўйламасдим. Орадан қанча вақт ўтди, билмайман. Бир пайт мени машина ичидан кимлардир тортиб олаётганини билдим. Улар нималардир дейишар, мен эса ҳеч нарсани эшитмас эдим. Атрофимни одамлар ўраб олди. Мен карахт бўлиб қолган эдим. Кейин бирдан «Эй, Худо, нима қилиб қўйдим?» деб ўйладим. Машинам ёдимга тушди. Не кўз билан кўрайки, яқинда кредитга олган яп-янги машинам пачоқ бўлган эди. Кейин яна ҳушимни йўқотдим. Ҳеч нарсани англамас эдим. Шунда бирдан қизим Мафтунанинг касаллиги ёдимга тушди-да ўзимга келдим. Энди тезроқ бу ердан кетишни хоҳлаб қолдим. Ўша кунги умрим бир совуқ тушдай ўтди. Аввал шифокорлар, сўнгра милиция ходимлари мен билан суҳбатлашдилар. Кейин англадим-ки, энг гавжум чорраҳада светофор чироқларига амал қилмаганим учун юк машинаси остига кириб кетган эканман. Бу ҳам камлик қилгандай, ўнг томондан келаётган машина менинг машинамга урилган экан. Лекин ўзимга ҳеч нарса бўлмаган эди.
Шом вақтида касалхонага етиб бордим. Қизим ҳамон ўзига келмаганди. Шифокор кириб аямни олиб чиқиб кетди. Бироздан сўнг аям қайтиб кирди-да ҳаммамиз уйга кетишимизни айтди. Мен, хотиним ҳам ҳайрон бўлдик. Аям кўзимизга қарамасдан нарсаларни йиғиштира бошлади. Мен Мафтунани кўтардим. Биз уйга етиб келганимизда қоронғу тушган эди. Йўлда аямга «машинани устахонада қолдирдим», дедим. Лекин, уйга келгач, дадамга тўғрисини айтдим. Мафтунанинг оғир касаллиги боис машина ҳақида ҳеч ким оғиз очмади. Бу вақтга келиб, Мафтуна сесканмай қўйган, анча тинчиб қолганди. Бир кунда бошимдан ўтган оғир уқубатлар чарчатганми, ухлаб қолибман. Йиғи овозидан уйғониб кетдим...»
Икромжон йиғлар, кўз ёшларини яширишга уринмай ҳам қўйган эди.
«Мафтуна шу ухлаганича, қайта уйғонмади. Кетма-кет зарбалардан эсанкираб қолдим. Мен учун ҳаёт ўз маъносини йўқотган эди. Анчагача ўзимга келолмадим. Тушларимда Мафтунани кўтариб юрсам машина бостириб келаверарди. Қизим бечорани ҳар куни янгидан йўқотгандай бўлардим. Шундай кунларнинг бирида бирдан «қизим касал, жон ука...» деган ўша йигитни эслаб қолдим. Шу билан гўё барча бахтсизликларим сабабини топгандай эдим. Ич-этимни ея бошладим. Лекин кеч эди.
Тирикмисан, демак ҳали мағфират эшиклари очиқ, деганларидек, аста-секин ўзимни қўлга олдим. Кейинчалик танишларим мана бу машинани ижарага беришди. Биринчи ишлаб топган пулларимдан эллик минг сўм жамғариб, машина ғаладонига солиб қўйдим. Мақсадим ҳалиги йигитни топиб, пулини қайтариш. Ҳалигача мана шу пул ёнимда юради, бирор тийинини ҳам ишлатмайман. Чунки... чунки, у бировнинг ҳақи. Мен буни тушундим. Лекин ўша йигитни тополмаяпман».
Бу вақтда машина тоғлар оралаб юқорига кўтарила бошлаганди.
Икромжон ҳикоясини тугатди-ю сукутда қолди. Орқа ўриндиқда келаётган аёл йиғлар эди. Мен ҳам хаёлан ўз ўтмишимни тафтиш қила бошладим.

2005 йил.

Манба: -"Олтинкўл" газетаси.