Milliy qahramon kim?

Men jurnalistlikka da’vo qilmaydigan oddiy bir ijodkor yozuvchiman.
Lekin boshqalar kabi men ham jurnalistlarimiz jurnalistika tamoillariga to‘liq rioya qilib, voqealarni bir yoqlama emas, ob’ektiv yoritishlarini, adolatli bo‘lishlarini istayman.

Afsuski bunday jurnalistlar bizda barmoq bilan sanarli.

Lekin ular ham kimgadir vayo qaysidir guruxga yon bosib, go‘yoki ularga xizmat qilayotganday ish yuritadilar.

Yaqinda o‘zini umummuxolifat lideri xisoblab yurguvchi (shoir Muhammad Solix emas) Salay Muhammadaminov Usmon Haqnazarov anonimi ostida biryoqlama maqolalar yozgan, hozirda MXX xibsxonasida o‘tirgan Bobomurod Abdullayev degan yigitni milliy qahramon darajasiga ko‘taribdi.

Bu nafaqat noto‘g‘ri, balki absurd.

O‘z aqli, tafakkuri bilan buyuk isloxatlarga qo‘l urib, qashshoqlashib ketgan o‘z mamlakati iqtisodiyotini yuksaltirib, Xitoyni dunyoning eng rivojlangan, qudratli davlatlari darajasiga olib chiqqan Den Siyaopin kabi reformatorlarni milliy qahramon desa bo‘ladi.

Yoki qardosh Ozarbayjon, Turkmaniston, Qozog‘iston, Tojikiston va Qirg‘iziston davlatlari bilan hamkorlikda va boshqa rivojlangan davlatlar yordamiga tayanib, Kaspiy dengizidan kanal orqali Orol dengiziga suv olib kelsa, Panama kanaliga o‘xshagan u kanalda savdo kemalari qatnovini yo‘lga qo‘yib, O‘zbekistonning eksport maxsulotlarini arzon va qulay suzuvchi transportlar yordamida Yevropa bozoriga olib chiqsa, mamlakatimiz iqtisodiyotini rivojlantirib, xalqimizni to‘liq ish bilan ta’minlab, mintaqada ekologik muxitni yaxshilasa, elimizni qishin yozin uzuliksiz elektroenergiya va gaz bilan to‘liq ta’minlasa, ana o‘shanday insonni milliy qahramon desak arziydi.

Biz o‘zbekistonliklar, oddiy fuqarolardan tortib yuqori martabali rahbarlarimizgacha mana shunday ulug‘vor niyyatlar yo‘lida Mustaqillik deb atalgan yagona muqaddas g‘oya atrofida birlashmog‘imiz kerak.
Butun dunyo xalqlariga tamosha bo‘lib, bir birimizning poyimizga bolta urmasligimiz, o‘zaro janjallashmasligimiz, murosa bilan ish yuritmog‘imiz kerak.

Ko‘pmillatli xalqimiz manfaatlariga mos, barchamizga birday maqbul bo‘ladigan adolatli siyosat yurgizishga intilayotgan, xalqimiz saylagan amaldagi Prezidentimiz atrofida birlashishimiz, O‘zbekistonning gullab yashnashi yo‘lida har birimiz, millatimiz, dinimiz va irqimizdan qat’iy nazar, qo‘limizdan kelganicha uni qo‘llab quvvatlashimiz, unga o‘z qimmatli taklif va mulohazalarimiz bilan ko‘maklashmog‘imiz kerak.
Buni kollektiv aql va tafakkur deydilar.

Yana shuniyam laganbardorlikka yo‘yib yurmalaring, ey makkor va razil, o‘z manfaati yo‘lida har qanday pastkashlikdan qaytmaydigan baxil va xasadgo‘y pismiq megalaganbardorlar to‘dasi.

Mening yuqorida yozgan takliflarim laganbardorlik yo balandparvoz gaplar emas.

Shunday qilishimiz kerak va hatto shart.


Qandaydir Usmon Haqnazarov degan yashirin nom ostida shaxsi noma’lum, imzosiz muallif sifatida faoliyat yuritgani ham ozday, salaychilarning O‘XH deya nomlangan, hozirda tarqab bitgan guruxi manfaatlarinigina muhofaza qilib, biryoqlama maqolalar yozgan sayyor jurnalist Bobomurod Abdullayev esa hech qachon milliy qahramon bo‘lolmaydi, hatto shunday unvonni unga taqdim etganlarida ham.


Uning maqolalarini o‘qib ko‘ring.Agar u maqolalar jurnalistikaning holislik va adolat me’zonlariga amal qilib yozilgan bo‘lsa, nega u maqolalarda yaxshimi yomonmi, Abdurahim Po‘latov, Jahongir Mamatovlarga o‘xshaganlar haqida lo mim deyilmagan?Qaytaga u shaxslarga loy chaplab, faqat Salay Muhammadaminovni targ‘ib qilinadi u "maqolalar"da.

Shumi holislik?Shumi analitika? Shumi jurnalistika?

Men bir maqolamda o‘zini siyosatchi xisoblab yurguvchi Salay Muhammadaminovni emas, bir paytlar talaygina yaxshi she’rlar yozgan shoir Muhammad Solixni reabilitatsiya qilib, Vatanga qaytarilsa yaxshi bo‘lardi mazmunida taklif kiritgan edim.

Bir kun qarasam, birovlarni manfaatparast deya kamsitishni yaxshi ko‘radigan oqsoqol shoir tushmagur bir videosida: -"Vatanga qaytaman.Lekin eski siyosatimni kelgan joyidan boshlab, kvartiralarimni qaytarib olaman" qabilida gaplarni aytibdi.

U ham mayli, yaqinda bir maqolasida u: "Men Vatanga qaytib borsam, qamalib ketishlaridan qo‘rqqan karimovchilar mening vatanga qaytishimga to‘siq qo‘yishdi" deya iddao qilibdi.

Endi o‘zingiz holis o‘ylab, xulosa chiqaring.

"Endi yosh ham bir joyga borib qoldi.Siyosat bilan yoshlar shug‘illansin.Bizni reabilitatsiya qilib, bizga qo‘yilgan ayblovlar olib tashlansa, vatanda ijod qilib, nevara chevaralar bag‘rida keksalik gashtini sursak, qolgan umrimizni yurtimizda o‘tkazsagu, qazoi qadar yetsa, ona tuproqqa qorishsak" deyish o‘rniga kvartiralarimni qaytarib olaman degani ham yetmay, o‘ltirodirman yittirodirman ohangidagi gaplarni aytgan odamning Vatanga qaytish yo‘lini o‘zidan boshqa yana kim to‘sishi mumkin?

U o‘z yo‘lini o‘zi to‘smadimi?

Doimo hurfikrlilik uchun kurashganmiz, O‘zbekistonda so‘z erkinligi yo‘q deya iddao qiladigan, Salay Muhammadaminov tanqidga toqati yo‘q, sirkasi suv ko‘tarmaydigan odam emaski, mening yuqoridagi tanqidiy fikrlarimdan ranjisa.

Hozircha shu.

Ilohim, doimo yurtimiz tinch, xalqimiz hamisha omon bo‘lsin!

08/10/2017.

Kunduz soat 10:51.

Kanada, Onterio.

 

 

Hikmatlarga amal qilib yashaylik

Bu dunyoda har bir xalq o‘z ota -bobolari qoldirgan maqollarga, hikmatli so‘zlarga amal qilib yashamog‘i kerak.

Negaki u hikmatlar o‘sha halqning tabiatiga, zexniyatiga g‘oyat mos va yaqindir.

Ota bobolaridan qolgan hikmatli so‘zlar o‘sha xalq qo‘lida mangu so‘nmas mash’ala kabi zulmatli yo‘llarini yoritadi, shuurini oydinlashtiradi, aqlini charog‘on etadi.

Ming -ming yillar chig‘irig‘idan o‘tgan, asrlar g‘alvirida qolgan olmos donalariday bebaho u hikmatlarni ko‘z qorachig‘iday asramog‘imiz va kelajak avlodlarga yetkazmog‘imiz kerak.

U maqollarda va hikmatli so‘zlarda dinimizga, milliy madaniyatimizga, ma’naviyatimizga zid keladigan bironta ham zararli so‘z yo‘q.

Ularning hammasi hayotimizni to‘g‘ri o‘zanga solishda bizga asqotadigan, baxillik, xasad, kibru havo g‘uborlaridan tobora xira tortib borayotgan qalblarimiz ko‘zgusini tozalab, yaraqlatadigan, gunoxu ma’siyatlardan qaytaradigan, qalban va jisman sog‘lomlashtiradigan tengsiz, beminnat dori -darmonlardir.

Misol uchun hammamiz birdek hurmat qiladigan sevikli bobomiz hazrati Mir Alisher Navoiyning:

Kimki bir ko‘ngli buzuqning hotirin shod ayladi,

Oncha bo‘lg‘ay, Ka’ba vayron bo‘lsa, obod ayladi.

degan misralarini olaylik.

Endi tasavvur qiling.

Har yili milliardlab bandalar talpinadigan, tevaragida yig‘lab, labbayka aytib, million million odamlar girdobday guvillab aylanidigan muqaddas Ka’ba vayron bo‘lishini tasavvur qilib ko‘ring va uni qayta obod aylagan odamga yetadigan savobni ko‘z oldingizga keltiring.

Ko‘ngilni, inson qalbini unda Xudo borligi uchun ham muqaddas ka’baga qiyoslaydilar.

Bugun o‘z faoliyati bilan barcha o‘zbekistonliklar qalbida umid uchqunlarini paydo qilayotgan amaldagi Hukumat va Prezident Shavkat Mirziyoyev ham Navoiy bobomiz aytgan o‘sha buyuk hikmat bilan yuzma -yuz turibdi.

Agar amaldagi Hukumat va Prezident Shavkat Mirziyoyev olib borayotgan faoliyat haqiqatan ham adolatli, sharqona demokratiyaga mos keladigan siyosat bo‘lsa, birinchi Prezident marhum Islom Karimovning mintaqada tinchlik va osoyishtalikni saqlash yo‘lidagi xizmatlarini e’tirof etgan holda, yillar davomida yo‘l qo‘yilgan ayrim xatolarni takrorlamasligi, ya’ni o‘z vaqtida, aziz boshlarini kundaga qo‘yib, qo‘lidan kelganicha adolatsizlikka qarshi mardona kurashgani, qattiq quruq gaplar bilan kamchiliklarni ro‘yi rost tanqid qilgani uchun Islom Karimov tamonidan fuqaroligi bekor qilingan vatandoshlarimizning fuqaroligini qayta tiklash,(agar terrorizm bilan shug‘ullanmagan bo‘lsa, qidiruvda bo‘lmasa) ularning qadr -qimmatini joyiga qo‘yish va hurmat ehtirom bilan Vatanga qaytishlarini ta’minlash yo‘lida Hukumatning maxsus qarori qabul qilinsa, va bu borada Prezidentimiz Shavkat Mirziyoyev tamonidan maxsus farmon imzolansa, yuqoridagi, Navoiy bobomiz aytgan hikmatga muvofiq bo‘ladi.

Shunda bir emas, yuzlab, minglab vayron bo‘lgan, munglig‘, g‘arib ko‘ngillar qayta obod bo‘ladi, amaldagi hukumatga va Prezident Mirziyoyevga bo‘lgan elning ishonchi haqiqiy ma’noda mustaxkamlanadi, xalqimiz birlashadi, jahon hamjamiyati oldida mamlakatimiz obro‘si yanada yuksaladi.

Hamisha yurtimiz tinch, xalqimiz omon bo‘lsin!

06/09/2017.

Kunduz soat 9:52.

Kanada, Onterio.

 

Yaxshilik

Sobiq sovet zamonlari edi.Men tug‘ilib o‘sgan Maslaxat qishlog‘i markazida joylashgan yuqumli kasalliklar bo‘limi mahalliy aholi xayotiga jiddiy xavf tug‘dira boshladi.Sariq kasallar davolanadigan bu maskandan uchib chiqqan pashshalar elning dasturxoniga qo‘nsa, qushlar uzum, anjir va giloslarni cho‘qir, sariq kasallarning qonini so‘rgan iskabtoparlar tashqaridagi sog‘lom hamqishloqlarni chaqib infeksiya tarqatar, it –mushuklar ham bolalarga bu mudxish kasallikni yuqtirar edi.

Natijada aholining ishga yaroqli qatlami jigari shishib, sekin asta yaroqsizlana boshladi.Sariq kasali bilan o‘lgan bolalar va kattalar soni ko‘payib, vaziyat daxshatli tus ola boshladi.

Hatto kasalxona yonidan o‘tayotib dimoqni yorguvchi murdalar xidini sezadigan bo‘lib qoldik.

Mening bu masalada yordam so‘rab bormagan joyim deyarli qolmadi.Oxiri, to‘yda, omma oldida so‘zga chiqib, elga vaziyatni tushuntirdim va ertaga hamma kunduz soat 12 da sariq bolnitsa oldida o‘tkaziladigan norozilik mitingiga chiqishlarini iltimos qildim.

Ertasiga o‘zim birinchi bo‘lib kasalxona yoniga keldim.Soat 11 yarim bo‘lyapti hamki odamlardan darak yo‘q.Men asabiylasha boshladim.Lekin soat 12 deganda kasalxona tamonga hamqishloqlarim daryoday oqib kela boshladi.Negadir birdan xo‘rligim kelib, ko‘zlarim achchiq yoshga to‘ldi.Lekin buni hech kimga sezdirmadim.Tuynukka nazar tashlasam, Allakpar degan duxtir va boshqalar oq xalatlarini xilpiratib, oyog‘i kuygan tovuqday vizillab yurishibdi.O‘shalar telefon qilganmi, valloxi a’lam, bir zumda rayon xokimligining mutasaddilari, militsiyaning kattalari operativ gruppa bilan yetib kelishdi.Ular orasida o‘sha paytdagi ijroqo‘m raisi, o‘zimning amakim Nazirjon Saidov ham bor.Mo‘minov degan raykomning birinchi o‘rinbosari, garchand negaligini o‘zimizdan ko‘ra yaxshiroq bilsada, bilmaganga olib, to‘planganimiz sababi bilan qiziqa boshladi.Men unga tushuntirdim.

-Uka, siz bilan kasalxonaga kirib, yuzma yuz o‘tirib, shu muammo yuzasidan gaplashib olsak bo‘ladimi? –dedi u.Bu gapni eshitib, xamqishloqlarim gurr etib meni o‘rab olishdi va Abdumalik aka degan odam: -Yo‘q, Xoldor Vulqon bizning boshlig‘imiz!U hech qayoqqa ketmaydi!Shu odam to‘plan desa to‘planamiz, tarqal desa, tarqalamiz! –dedi.

-Mening xalqdan yashiradigan sirim yo‘q.Nima gap bo‘lsa, shu yerda gaplashaveramiz.Bizning talabimiz bir xafta ichida sariq bolnitsani qishlog‘imiz markazidan ko‘chirish!Kasalxona ko‘chirilmagunicha miting davom etaveradi! –dedim men qat’iy.Nazirjon Saidov bo‘lsa: -Sen bilan bizning tomirimizda oqyatgan qon bitta, to‘g‘rimi?Hech yo‘q mening gapimga kirarsan? –deya meni o‘z pozitsiyamdan qaytarishga urina boshladi.U yoqda sariqdan hamqishloqlar pashshadek qirilyaptiyu, uning, o‘z hamqishlog‘imizning, kap - katta rahbarning gapini qarang.Ular sariq bolnitsani ko‘chirish uchun faloncha pul ketadi, siz buni tushunasizmi o‘zi?! -deyishdi menga.

-Tushunaman, lekin nahotki o‘sha siz aytayotgan summa odamlarning, aholining, sariqdan o‘layotgan bolalarning hayotidanda qimmatroq bo‘lsa? -dedim men.

Shu mahal Fozil aka degan hamqishlog‘imiz mototsiklda yetib kelib, to‘xtar ekan, ko‘ylagini yechdi.So‘ng uni mototsikl benzobakiga tiqib benzinga chiylar ekan, cho‘ntagidan zajigalkasini oldida, menga qarab: -Xoldor!Ayt, uka, bir og‘iz “ogon!” desang bo‘ldi, shartta banisasiga o‘t tortvoraman! –dedi kasalxonaga yaqinlashib.Men uni to‘xtatdim.Muammoni urush –janjal bilan emas, tinch muzokara yo‘li bilan hal qilamiz! –dedim.Shundan keyin, kelgan kattalar bu masalada bir xafta muxlat berishimizni so‘rab, mashinalariga o‘tirib, jo‘nab ketishdi.Miting tugagach, yuz metrlar narida mitinga qo‘shilmay voqeani zimdan kuzatib o‘tirgan extiyotkor odamlar mening yonimga kelib, “Xoldorbek, bopladingizda o‘ziyam” deya meni tabriklay boshladi.Shunda kimdir miyig‘ida kulib qo‘ydi.Sababini so‘rasam, u tabriklovchilar mitinga qo‘shilmay, “Hozir shu bolani it tutganday tutib ketishadi” deya bashorat qilib o‘tirishganini, endi bo‘lsa meni tabriklayotganlarini aytib berdi.Mayli, u odamlarniku tushunsa bo‘lar.Lekin o‘sha paytdagi rahbarlarchi?Axir bu ish bilan men emas, mandatli deputatlar shug‘illanishlari kerak ediku?

Darvoqe, bir xafta o‘tgach, sariq kasallar davolanadigan kasalxona qishlog‘imiz markazidan Olitnko‘l tamonga, aholi yashamaydigan chekka joyga ko‘chirildi.

Hox ishoning hox ishonmang, qishlog‘imizga qo‘shni Qorayantoq mahallasining aholisi hatto mustaqillikdan keyin ham qabriston yo‘qligi sabab, yaqin yaqinlargacha o‘z marhum mahalladoshlarini qo‘shni qishloqlarga dafn etib yurishar ekan.Bu masalada yordam so‘rab bechoralarning bormagan joyi qolmabdi.Oxiri menga murojaat etishdi.Men raisu hokimlar bilan bo‘g‘ishib yurib, o‘sha qishloqqa qabriston ajrattirdim.Qorayantoqliklarning quvonganlarini, duo qilganlarini bir ko‘rsangiz edi.Bir kuni Andijonning eski shaharida bir Abduraxmon aka degan qorayantoqlik bilan uchrashib qoldik.U men bilan quchoqlashib ko‘rishib: -Uka,sizga katta rahmat.Qabristonimizga har gal marhum dafn qilinganda, xaloyiq albatta sizning haqqingizga ham duo qilyapti –dedi.Balki ishonmassiz.Lekin u gaplar men uchun milliard dollardan ham qimmat edi.Elga yaxshilik qilib, uning quvonganini ko‘rish dunyoda eng katta baxt ekanini his qilganman o‘shanda.Anashu duolarga, yaxshilik qilish gashtiga mazaxo‘rak bo‘lib, ko‘p qishloqlarning gazlashtirilishiga, toza ichimlik suvi bilan ta’minlanishiga sababchi bo‘ldim, Xudoga shukur.

Bu gaplar kimgadir maqtanish bo‘lib tuyulishi mumkin.Ammo men o‘sha ezgu ishlarimdan, menga non tuz berib katta qilgan elga ozgina bo‘lsa ham foyda keltirishga ulgurganimdan faxrlanaman.

Bundan bir necha yil avval bir hamqishlog‘im bilan telefon orqali tasodifan gaplashib qoldik.U ham el qatori Rossiyada tirikchilik qilib yurgan ekan.U telefonda: -Xoldor aka, qachon Vatanga qaytasiz? Hamma hamqishloqlar sizni kutyapti. Sizni juda sog‘inib ketdik –degan edi, “men ham sizlarni juda sog‘indim” demoqchi bo‘ldimu, lekin tomog‘imga tosh tiqilganday gapirolmay qoldim.Ko‘zlarim achchiq ko‘z yoshlardan xiralashib ketdi.Axir u mening qarindoshim yoki ukam, jigarim emas, hamqishlog‘im edi halos.Meni hamma unutdi deb yurgan edimda.Unutishmabdi.Esimda, bir mahallani gazlashtirishda yordamlashaganim uchun o‘sha mahalla vakillari tunuka tablichkalarga “Xoldor Vulqon ko‘chasi” degan yozuvni yozib, bu haqda mening fikrimni bilish uchun uyimga kelishibdi.Bu narsa bir tamonda biroz kulgiliroq bo‘lsa, ikkinchi tamondan o‘sha mahalla aholisining menga bildirgan ehtiromi edi.Bir kuni o‘sha ko‘chadan o‘tib ketayotsam, bir kampir chiqib: -O‘g‘lim, mahallamizga siz tufayli gaz keldi.Har gal gazga choy qo‘yganimizda, qozon osganimizda darrov siz yodimizga tushasiz va oilamiz bilan sizning haqqingizga duo qilamiz –degan edi.

Kim, biladi, balki baland uyning uchinchi qavatidan betonga yiqilib ham o‘lmaganimning, yana otday sog‘ayib ketganimning, ikki tilda roman, povestlar va she’riy kitoblar yozib, baxtli yashayotganimning sababi ham aslida elning duosidir.

Elga beminnat yaxshilik qilaylik.Elga yaxshilik qilishning gashti bor.

Zero Bobomiz Zahiriddin Muhammad Bobur bir g‘azalida:

Bori elg‘a yaxshiliq qilg‘ilki mundin yaxshi yo‘q,

Kim degaylar daxr aro qoldi falondin yaxshiliq.

 

deya bejiz yozmaganlar.

 

 

 

24/08/2017.

Kunduz soat 4:41 daqiqa o‘tdi.

Kanada, Onterio.

 

 

Xoldor Vulqon

O'zbekiston Yozuvchilar uyushmasining a'zosi

Ahad Qayum

Shiddat bilan o‘sib kelayotgan adabiyotimiz navnihollari –yosh shoirlar va shoiralar haqida o‘ylar ekanman, beixtiyor O‘zbekiston qahramoni, O‘zbekiston xalq shoiri, marhum ustozimiz Erkin Vohidovning “Debocha” nomli she’ri yodimga tushadi.

Ustoz o‘z vaqtida hozirgi o‘sib kelayotgan ijodkorlar avlodi kabi turli to‘siqlarga uchrab, ba’zi rus va yevropa shoirlarining she’rlarini tarjima qilib, u she’rlarning u yer bu yerini kishi bilmas o‘zgartirib, o‘zlashtirib, o‘zini katta shoxer xisoblab yurgan, g‘arazgo‘y, baxil, razil, ko‘kbet, g‘ayur, egri qo‘llariga cho‘qmoru to‘qmoq tutgan xasad ahlining g‘ovlariga duch kelgan bo‘lsalar kerakki, shunday misralarni yozgan.

Istadim sayr aylamoqni men g‘azal bo‘stonida,

Kulmangiz ne bor senga deb Mir Alisher yonida.

Vaholanki yosh, endigina gurkirab o‘sib kelayotgan Erkin Vohidovga malomat toshlarini otgan o‘sha katta shoxerlar Hazrati Amir Alisher Navoiy haqida hammadan ko‘p, og‘iz ko‘pirtirib gapirar edilaru o‘zlari loaqal bitta g‘azalni qoyil qilib yozolmaganlar.Undaylar, afsuski hozir ham tiqilib yotibdi.
Elimizning eng sevimli hofizi Sherali Jo‘rayevning “Oshiqma oy to‘lguncha, olam chaman bo‘lguncha” degan qo‘shig‘ida aytilganiday, biroz shoshilmaslik kerak.
Bugungi atak –chechak odim otib adabiyotimizga kirib kelayotgan yosh avlodning oyog‘idan chalmasligimiz kerak.Ularga unday yozma, bunday yoz deb ko‘rsatma berishga hech kimning haqqi yo‘q.Chunki ijod ko‘ngil ishi.Ko‘ngil esa bandasiga bo‘yin sunmaydigan cheti, chegarasi yo‘q ruhoniy xilqat.Mayli, yoshlar yaxshimi, yomonmi, balandmi, pastroqmi yozaversin.Yozilgan narsalarni esa tarixning o‘zi g‘alvirdan o‘tkazib, saralab olaveradi.G‘alvirda qolgan olmos, oltin donalaridan adabiyotimiz g‘aznasi boyiydi.Tinimsiz yozaversa, bir kuni bugungi yosh ijodkor avlodga ham koinot dorvozalari sharaqlab ochiladi. Ularning yelkalariga ham gala gala ilohiy ilhom farishtalari qo‘na boshlaydi, ular ham ilhom farishtalarining qanot sharpalarini seza boshlaydilar va buyuk shoirlarga aylanadilar.Bu o‘tkinchi dunyoda hammaga yetib ortadigan adabiyotning poyonsiz dashtlarini, qo‘riqlarini yoshlardan qizg‘onmaslik, aksincha ularga dalda berib, ko‘maklashmoq kerak.
Zero Erkin Vohidov:

She’riyat dunyosi keng gulzori ko‘p, bo‘stoni ko‘p,

Har ko‘ngil arzini aytur, neki bor imkonida.

Deya yozarkan, quyidagi misralar bilan yana mavzuni davom etdiradi.

Do‘stlarim, shoir demang,Erkin g‘azal shaydosidir,

Yosh dengu ma’zur tuting, saxv o‘lsa gar devonida.

Ha, aynan bugungi o‘sib kelayotgan yosh ijodkor avlod, ertaga o‘z yo‘lini topgan buloqday qaynab, xalqimiz didini isfaxon qilichiday charxlaydigan ajoyib asarlarni yozishlariga shak –shubha yo‘q.Endigina kurtak chiqarib, barg yozayotgan nihollarni sindirib, yana payxon etilgan bog‘dan meva umidvor bo‘lish oqil odamlar ishimas.

1987 yil 15 iyunda Buxoro viloyati, Shofirkon tumani, Denov qishlog‘ida tug‘ilgan yosh shoir Ahad Qayum boshida ham shu kunlarda ko‘p kaltaklar sinayotir.

Hazrat Navoiy aytganlariday quyosh paydo bo‘layotgan mahal yulduzlar rangi o‘chadi, yitadi, yo‘qoladi.

Ahad Qayum quyoshi ko‘tarilayotgan mahal xira tortgan ko‘zlari shu’lalardan qamashib, o‘zlarining el nazaridan chetda qolayotganlarini sezgan xasad axli talvasaga tushayotgan bo‘lsa, bunga aslo ajablanmaslik kerak.

Negaki xalqimiz undaylar o‘ylayotganchalik didi past yo axmoq emas.U kimning she’rini o‘qishni, qaysi ijodkorini ardoqlashni o‘zi juda yaxshi biladigan, o‘ziga yetarli donishmand xalq.

Qolaversa, har kimning didi har xil.

Ya’ni birovning ko‘ngli tandir kabobni tusasa, kimdir palovni hushlaydi, birov norinni sevib yesa, yana kimdir G‘ijduvon somsasini yaxshi ko‘radi.
Faqat biz tayyorlagan, ichiga alebastr qo‘shilgan to‘ponnigina yeysan deya xo‘randani majburlamoq kulgili...

Ahadjon, ko‘nglingizni aslo cho‘ktirmang, ukam!Yozavering!Ko‘p o‘qing, o‘rganing, tinimsiz ishlang!

Shunda siz ham tez orada oydindagi oq teraklarga qarab, o, bu oq teraklar buncha go‘zal bo‘lmasa! -deb emas,

-O, naqadar go‘zal peslik, moxovlik! –deya tafakkur qiladigan darajadagi shoxerlarnida changingizda qoldirib ketadigan o‘zbekning eng buyuk shoirlaridan biriga aylanasiz!
Sizni hech kim sindirolmaydi.
Negaki, Ahad ham Qayum ham Xudoi Taoloning ismi sifotlaridan.

Hammaga hurmat bilan, Xoldor Vulqon.

18/02/2017.

Kunduz soat 10:00.

Kanada, Onterio.