Чинободликлар адабиётсевар, санъатсевар ҳалқ.Бу кўхна диёр устоз шоир Шукур Қурбон билан, марҳум истеъдодли шоир Аҳмаджон Далиев билан, ҳофизлар Фаттоххон Мамадалиев, ака -ука Исроилжон ҳамда Исмоилжон Вахобовлар ҳамда Сирожиддин Маннонов бошчилигидаги "Сўтақўзи" сайёр театри ва Зуҳриддин Исмоил каби қатор шоир ёзувчилари, қолаверса, марҳум биринчи тоифали юрист, профессионал, ҳалол адвокат, садоқатли дўст, яхши инсон Анваржон Хайдаровлар билан ҳақли равишда фахрланади.
Шу ўринда чинободлик дўхтир шоир Зуҳриддин Исмоил ҳақида ҳам икки оғиз илиқ сўз айтсак, оғзимиз қийшайиб қолмас.
Бир нечта шеърий тўпламлар муаллифи Зуҳриддин Исмоилнинг асли касби тиш дўхтирлик бўлиб, унинг ишхонасидан тишини пармалатаётган мижозлар оҳ -фарёди, осмонларни тилка пора қилгувчи чинқириқлари бот бот эшитилиб туради.Агар Зуҳриддин Исмоилнинг мижозлар милкидан суғирган тишларини бир жойга тўпласа, дунё харитасида янги тоғ тизмалари пайдо бўлар эди.(ҳазил).
Шоир одамнинг бир мисра шеърини ўқибоқ, унинг иқтидори қай даражада эканлигини билиб олса бўлади. Устоз шоир Шукур Қурбоннинг:
Йўл берворинг, ўтиб кетайлик
деган мисраси бор.
Бундай қараганда, мазкур мисра оддийгина сўзлар бирикмасига ўхшаб кўриниши мумкин.
Лекин унинг замирида ёстиқдай ёстиқдай китоб қўлтиқлаб, бошларини адабиёт тожи кулохига, гулчамбарларига шайлаган куйи бири бирини тирсаги билан туртиб, адабиёт кўчаларини тўлдириб, тўсиб, йўртиб бораётган "даҳо бебаҳо"ларга қарата айтилган, мукофоту унвонлар, квартираю дача талашиб уюшма раҳбарлари билан ёқалашиб, бўғишишни ўзига эп кўрмайдиган хокисор бир ижодкорнинг аччиқ кинояси ётибди.
Шоир: -Илтимос, акалар, сал йўл беринглар, биз ҳам у дунёга ўтиб кетайлик -демоқчи.
Ҳа, Шукур Қурбоннинг гоҳо жўшқин, гоҳо маҳзун кайфият улашгувчи дардли туйғуларга бой лирик шеърлари адабиётнинг поёнсиз дала даштлари этагида зулматларни ёритиб, хорғин порлаётган Чинобод чироқлари каби шеърият муҳлисларини ўзига чорлайверади, ҳасратли ўй хаёлларга ғарқ этаверади.
Чинобод соғинчи Шукур Қурбоннинг ойдин шеърларида ўз аксини топган.
Шоир олис болалигини қўмсаб, Чинободнинг тупроқ кўчаларида ўз кўйлакларининг қўйнини тупроққа тўлдириб, икки қўлини қанотдай ёзганларича: -биз дори сепар самолётлармиз!- дея тупроқ тўзғитиб, чопиб юрган болалар образи орқали мустамлака замонларида пахта далалари устидан учоқларда заҳарли меркаптапос, пестидцид оғуларини меҳнаткаш халқимиз бошига ёғдирган ёвуз кучларга ўз исёнини ўша пайтлардаёқ жасорат ва журъат билан изҳор эта олган, дахшатли фожеа кўламини ишоратлар билан кўрсатиб беролган эди.